Categorie: Walks

Posts about walks.

20180519 Combe Martin – Woolacombe

Datum: 20180519

Tijd: 9:25 – 18:05 uur

Afstand: 27,3 km

Overnachting: The Imperial B&B, Woolacombe

Wandeling

Na alles ingepakt te hebben en een goed ontbijt, staat de 4de etappe van het South West Coast Path op stapel.

Meteen aan het begin in Combe Martin kom ik de drie musketiers weer tegen. Wat een timing.

Tot aan Ilfracombe is het goed te doen, niet te veel klimmen en wel fantastische uitzichten. Het gaat onder andere dwars over een camping heen. Ook is in dit eerste stuk geen gebrek aan mogelijkheden om iets te drinken (of te eten).
Ilfracombe is erg toeristisch. Toch vind ik een rustig terras (aan de achterkant van het restaurant) met een mooi uitzicht op zee.
In de haven staat een heel groot (een van de grootste van Engeland) beeld van een half gevilde vrouw. Rare jongens die Engelsen…

Even buiten Ilfracombe kom ik een andere Coast Path wandelaar tegen, Davey, die ik eerder tegen gekomen ben. Hij loopt met zijn hele hebben en houwen op de rug het Coast Path en kampeert overal. We praten even en dan gaan we ieder weer verder in ons eigen tempo.

Na Ilfracombe gaat het over Torrs Walk, een behoorlijke klim.

Even na Torrs Walk kom ik alweer de drie musketiers tegen. Die hebben me blijkbaar ingehaald toen ik een pintje aan het drinken was. Ze staan te twijfelen welke kant ze op moeten. Ik twijfel ook even want er staat geen markering en de beschrijving die ik heb is niet helemaal duidelijk. Gelukkig brengt mijn GPS uitkomst en ik ga ze weer voor de goede richting op.

Het stuk na Ilfracombe is weer behoorlijk zwaar. Niet vanwege de hoogte, maar vanwege de vele daling en stijgingen. Gewoon een kwestie van stug doorgaan. Uiteindelijk kom ik bij Morte Point aan, een rotsformatie die in de zee steekt. Van hieruit zijn de stranden van Woolacombe goed te zien. Het is het nog maar een stukje naar Woolacombe. Dat stukje tikt echter nog flink aan omdat het nog even steil omhoog gaat voordat ik op de weg ben en daarna weer flink omlaag.
Aan het eind wacht echter de Red Barn Inn (heel erg rood) waar ze een mooie selectie bieren hebben…

Weer

Het was vandaag wederom geweldig weer, zonnig en soms zelfs een beetje te warm. Zo’n beetje hetzelfde als gisteren, alleen iets warmer. Geen jas nodig vandaag.

Songtekst van de dag

Omdat hij ook blijft wandelen (lopen), vandaag The Wizard van Black Sabbath:

Misty morning, clouds in the sky
Without warning, a wizard walks by
Casting his shadow, weaving his spell
Funny clothes, tinkling bell

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Evil power disappears
Demons worry when the wizard is near
He turns tears into joy
Everyone’s happy when the wizard walks by

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Sun is shining, clouds have gone by
All the people give a happy sigh
He has passed by, giving his sign
Left all the people feeling so fine

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Foto’s

20180518 Lynmouth – Combe Martin

Datum: 20180518

Tijd: 9:35 – 18:20 uur

Afstand: 27,7 km

Overnachting: Blair Lodge, Combe Martin

Wandeling

Vandaag begint goed, ik spaar me de eerste klim uit door met de Clif Railway naar boven te gaan (van Lynmouth naar Lynton). Daarvoor moet ik wel even wachten, de Clif Railway gaat pas om 10:00 uur open hoor ik van de mensen die er werken. Ik klets een tijdje met de werknemers / vrijwilligers en leer dat de Clif Railway geen stroom gebruikt. Alles gaat met water uit het riviertje dat boven op de heuvel stroomt. Er zijn twee treinen en die zijn gekoppeld. Als één trein omhoog moet, dan wordt zijn watertank leeg gelaten, die van de andere trein is inmiddels gevuld. Simpel, doeltreffend en heel groen.
Het laatste kwartiertje kijk ik eerst nog even in de haven van Lynmouth rond.
Aangezien er nog genoeg geklommen wordt vandaag, voel ik me er helemaal niet schuldig over dat ik deze klim oversla 🙂

Daarna gaat het over een wandelpad langs de heuvels en langs de zee. Hier zijn een heleboel wandelaars. Maar dat wordt gaande weg minder. Na verloop van tijd kom ik bij de Valley of Rocks aan. Hier ga ik naar boven om van het uitzicht te genieten. Dan verder langs Lee Abbey. Het pad loopt nu over een weg, maar er is een alternatieve route de meer de kust volgt en door de weilanden gaat. Uiteraard kies ik hiervoor.

Net voordat afsla kom ik nog drie andere wandelaars tegen. We kletsen even en daarna gaan zij via de weg verder en ik via de alternatieve route. De alternatieve route is veel leuker (en veel zwaarder) dan de route ober de weg. Ik loop via weilanden met schapen en via achteraf paadjes langs de kust. Na verloop van tijd kom ik weer terug op de weg. Deze blijf ik een tijdje volgen totdat ik weer een pad inga dat uiteindelijk naar beneden loopt.

Beneden aangekomen, staat er een wegwijzer die de richting aangeeft naar America, Russia, Iceland en New Zealand. Hier kom ik de drie wandelaars weer tegen en we maken een praatje en de nodige grappen over de wegwijzer. Daarna ga ik weer verder, zij hebben een iets langzamer tempo. Later zal ik de drie musketiers nog vaker tegenkomen.

Na een hele tijd kom ik bij Heddon Valley aan. Hier loop ik eerste naar Heddon Beach. Hier staat nog een lime kiln (kalkoven) uit vroeger tijden. Als ik weer terug op het pad ben, kom de drie musketiers weer tegen, ze zitten te rusten op een bankje. We maken weer een praatje en daarna loop ik verder naar de Hunter’s Inn. Ik volg het riviertje, de Heddon, en na een kleine omleiding (het pad naar de herberg is afgesloten omdat er een joekel van een boom omgevallen of omgezaagd is) kom ik bij mijn rustplaats aan.
Hier neem ik een pint en een welverdiend half uurtje rust. Aan een andere tafel zit een wandelaarster die ik gisteren en vandaag al diverse keren tegen ben gekomen. Als ze weggaat, komt ze een praatje maken. Ze loopt iedere dag rondjes omdat ze weer bij haar auto uit wil komen. Ze gaat nu weer terug naar Lynmouth, via een andere route.

Na mijn rust gaat het weer verder. Ik loop via een andere route naar het pad terug. Dan gaat het steil omhoog, Peter Rock rond. Dit is een redelijk link stukje, de klif gaat steil omlaag en het pad is maar zeer smal. Ik blijf nu een flink stuk langs de heuvel lopen op een smal pad met links struiken en de heuvel die verder omhoog gaat en rechts vooral heuvel die omlaag gaat (en het laatste stuk gaat strak omlaag). Nadat het pad een stukje landinwaarts is gegaan, loop ik langs weilanden over een wat breder gras pad. Af en toe gaat het door de wei omdat het pad niet meer begaanbaar is. Ook hier zijn omleidingen geregeld.
Uiteindelijk gaat het weer helemaal naar beneden. Daar steek ik een beekje over en daarna gaat het, zoals gebruikelijk, weer heel steil omhoog, naar Great Hangman deze keer. Het steile stuk duurt gelukkig niet al te lang en de rest van de stijging naar Great Hangman gaat een stuk geleidelijker. Great Hangman is de hoogste zee klif van Engeland en dus ook het hoogste punt van het South West Coast Path (318m).
Net voor ik helemaal boven ben, kom ik de drie musketiers weer tegen. We kletsen weer wat en ik ga verder naar de top. Boven aangekomen, vind ik een cairn, een flinke stapel stenen, maar helaas geen bankje (die zie je anders wel overal). Dan maar op de stenenhoop zitten en uitrusten. Dat heb ik wel verdient na deze klim. De drie musketiers halen me weer in en tijdens de afdaling van Great Hangman lopen we min of meer bij elkaar. Min of meer, want iedereen doet alles in zijn eigen tempo.

De afdaling is behoorlijk zwaar. Ik voel mijn linker knie protesteren. Uiteindelijk komen we echter allemaal onder in Combe Martin aan. Snel naar de B&B voor een douche en daarna het dorp in om iets te eten.

De route van vandaag was behoorlijk pittig. Ik heb een aantal extra’s gedaan, maar niet alles. Al met al heb ik weer een dikke 27 kilometer gelopen.

’s Avonds kom ik de drie musketiers weer tegen in de Dolphin Inn, waar ik ga eten. Hier hebben we meer tijd om te kletsen en dat doen we dan ook.

Weer

Het was vandaag alweer geweldig weer, zonnig en soms zelfs een beetje te warm. Ik had weer mijn dunne jack aangedaan en ook deze keer vrij snel uitgetrokken en in mijn rugzak gestopt. Later heb ik het echter weer aangedaan om niet te verbranden (shirt zonder mouwen en zo).

Songtekst van de dag

Ter ere van het hoogste punt van het South West Coast Path, de Great Hangman, valt vandaag de keuze op Gallows Pole van Led Zeppelin (hoewel de geleerden het er niet over eens zijn of dat de oorsprong van de naam is, zie wikipedia):

Hangman, hangman, hold it a little while,
I think I see my friends coming, Riding many a mile.
Friends, did you get some silver?
Did you get a little gold?
What did you bring me, my dear friends, To keep me from the Gallows Pole?
What did you bring me to keep me from the Gallows Pole?

I couldn’t get no silver, I couldn’t get no gold,
You know that we’re too damn poor to keep you from the Gallows Pole.
Hangman, hangman, hold it a little while,
I think I see my brother coming, riding many a mile.
Brother, did you get me some silver?
Did you get a little gold?
What did you bring me, my brother, to keep me from the Gallows Pole?

Brother, I brought you some silver, yah
I brought a little gold, I brought a little of everything
To keep you from the Gallows Pole.
Yes, I brought you to keep you from the Gallows Pole.

Hangman, hangman, turn your head awhile,
I think I see my sister coming, riding many a mile, mile, mile, mile.
Sister, I implore you, take him by the hand,
Take him to some shady bower, save me from the wrath of this man,
Please take him, save me from the wrath of this mad man.

Hangman, hangman, upon your face a smile,
Tell me that I’m free to ride,
Ride for many a mile, mile, mile.

Oh, yes, you got a fine sister, She warmed my blood from cold,
She brought my blood to boiling hot, To keep you from the Gallows Pole, Pole, Pole, Pole, yeah, yeah
Your brother brought me silver, Your sister warmed my soul,
But now I laugh and pull so hard And see you swinging on the Gallows Pole, yah
But now I laugh and pull so hard And see you swinging on the Gallows Pole, Pole, Pole

Swingin’ on the Gallows Pole! [x3]
Swingin’ on the Gallows Pole, Pole, Pole, Pole, Pole, Pole, Pole, yeah

Foto’s

20180517 Porlock Weir – Lynmouth

Datum: 20180517

Tijd: 10:00 – 17:50

Afstand: 24,3 km

Overnachting: The Bath Hotel, Lynmouth

Wandeling

Vandaag ben ik iets later gestart omdat er pas vanaf 9:00 uur ontbijt was. Na in de plaatselijke haven winkel mijn water voorraad bijgevuld te hebben, begon etappe twee van het South West Coast Path.

Uiteraard zijn er weer de nodige keuzes te maken. In alle gevallen neem ik de zwaarste route en ga ik naar de extra uitzichtpunten. Hier de hoogtepunten:

Worthy Toll House, een mooi vormgegeven tol huisje dat nog erg goed geconserveerd gebleven is.

De voormalige tuinen van lady Ada Lovelace. Ik heb niet alleen vanwege haar voornaam een connectie met haar, maar ook omdat ze ’s werelds eerste computer programmeur was.

Culbone Church, een van de kleinste kerken in Engeland (10,5 x 3.6 meter) waar nog regelmatig diensten gehouden worden. Rondom de kerk is een oude dooie akker. Ziet er weer geweldig uit.
Onderweg hier naartoe haal ik een ouder echtpaar in, ze zijn minstens in de 70 als het niet ouder is. Ik heb veel respect voor het feit dat ze deze route lopen. Niet alleen is het pad af en toe erg ruw, het gaat ook regelmatig erg steil omhoog. Ik zie ze later bij de kerk, dus ze zijn niet eens zo veel langzamer als ik.. Ik hoop echt dat ik op die leeftijd ook nog in staat ben om dit soort trajecten te lopen.

Watervallen, ik kom onderweg veel watervallen tegen. Meestal moet ik deze oversteken. Soms met een brug, maar meestal door er gewoon doorheen te lopen.

In het eerste stuk zijn er veel aardverschuivingen geweest. Dat gaat gepaard met de nodige omleidingen. Als ik zie hoe die vormgegeven zijn, dan krijg ik veel respect voor diegenen die het pad onderhouden en de omleidingen aanleggen.

Sugerloaf hill, een klein uitstapje met een heel mooi uitzicht. Hier houd ik even pauze om iets te eten en te drinken en om van het uitzicht te genieten.

Sister’s Fountain, een bron op de grens van Somerset en Devon. Dat betekent dat ik het hele Somerset South West Coast Path deel gelopen heb. En dat op de 2de dag 🙂

Rododendrons, bij de gele brem voegt zich op een gegeven moment de paarse Rododendron. Niet af en toe een struikje, nee hele berg hellingen vol. Een geweldig gezicht al die kleuren.

Foreland, hier bij Devon’s meest noordelijke punt is er een vuurtoren (nou ja toren, meer een baken) en daar loop ik naar toe. Ook is er even verder de mogelijkheid om naar de top van de heuvel te lopen. Van hieruit is er een geweldig uitzicht alle kanten op.

Countisbury Church, de tweede kerk vandaag en alweer met een oude dooie akker.

Weer

Het was vandaag geweldig weer, zonnig maar net niet te warm (hoewel het altijd te warm is als je bergop aan het ploeteren bent). Ik had gelukkig mijn dunne jack aangedaan, maar die heb ik ook vrij snel uitgetrokken en in mijn rugzak gestopt.

Songtekst van de dag

Vanwege de naam van de bar van het hotel, The Ancient Mariner, vandaag een songtekst van Iron Maiden, uiteraard het geweldige (en lange) Rime Of The Ancient Mariner gebaseerd op een gedicht van Samuel Taylor Coleridge (1772-1834):

Hear the rime of the Ancient Mariner
See his eye as he stops one of three
Mesmerises one of the wedding guests
Stay here and listen to the nightmares of the Sea

And the music plays on, as the bride passes by
Caught by his spell and
the Mariner tells his tale.

Driven south to the land of the snow and ice
To a place where nobody’s been
Through the snow fog flies on the albatross
Hailed in God’s name,
hoping good luck it brings.

And the ship sails on, back to the North
Through the fog and ice and
the albatross follows on

The mariner kills the bird of good omen
His shipmates cry against what he’s done
But when the fog clears, they justify him
And make themselves a part of the crime.

Sailing on and on and North across the sea
Sailing on and on and North ’till all is calm

The albatross begins with its vengeance
A terrible curse a thirst has begun
His shipmates blame bad luck on the Mariner
About his neck, the dead bird is hung.

And the curse goes on and on and on at sea
And the thirst goes on and on for them and me

“Day after day, day after day,
we stuck nor breath nor motion
As idle as a painted ship upon a painted ocean
Water, water everywhere and
all the boards did shrink
Water, water everywhere nor any drop to drink.”

There, calls the mariner
there comes a ship over the line
But how can she sail with no wind
in her sails and no tide.

See… onward she comes
Onwards she nears, out of the sun
See… she has no crew
She has no life, wait but there’s two

Death and she Life in Death,
they throw their dice for the crew
She wins the Mariner and he belongs to her now.
Then … crew one by one
They drop down dead, two hundred men
She… She, Life in Death.
She lets him live, her chosen one.

“One after one by the star dogged moon,
too quick for groan or sigh
Each turned his face with a ghastly pang
and cursed me with his eye
Four times fifty living men
(and I heard nor sigh nor groan),
With heavy thump, a lifeless lump,
they dropped down one by one.”

The curse it lives on in their eyes
The Mariner he wished he’d die
Along with the sea creatures
But they lived on, so did he.

And by the light of the moon
He prays for their beauty not doom
With heart he blesses them
God’s creatures all of them too.

Then the spell starts to break
The albatross falls from his neck
Sinks down like lead into the Sea
Then down in falls comes the rain.

Hear the groans of the long dead seamen
See them stir and they start to rise
Bodies lifted by good spirits
None of them speak
and they’re lifeless in their eyes

And revenge is still sought, penance starts again
Cast into a trance and the nightmare carries on.

Now the curse is finally lifted
And the Mariner sights his home
Spirits go from the long dead bodies
Form their own light and
the Mariner’s left alone

And then a boat came sailing towards him
It was a joy he could not believe
The Pilot’s boat, his son and the hermit
Penance of life will fall onto Him.

And the ship it sinks like lead into the sea
And the hermit shrives the mariner of his sins

The Mariner’s bound to tell of his story
To tell his tale wherever he goes
To teach God’s word by his own example
That we must love all things that God made.

And the wedding guest’s a sad and wiser man
And the tale goes on and on and on.

Foto’s

20180516 Minehead – Porlock Weir

Datum: 20160516

Tijd: 9:00 – 18:00

Afstand: 25,8 km

Overnachting: The Bottom Ship, Porlock Weir

Wandeling

De eerste wandeling van het South West Coast Path gaat van Minehead naar Porlock Weir. Na een echt Engels ontbijt start ik op tijd. Maar eerst even Minehead in om de voorraden aan te vullen (water en fruit repen).

Daarna terug naar het begin van het pad. Hier vraag ik een andere wandelaar of hij een foto wil maken van mij en het beeldhouwwerk. Dat is min of meer verplicht als je het South West Coast Path loopt 🙂

Daarna begint het pas echt (hoewel ik al meer dan 2 kilometer gelopen heb). Ik kom weer langs The Old Ship Aground en loop daarna Minehead uit. Het eerste stuk gaat door de bossen en meteen flink omhoog, maar wel langs de kust. Na een tijdje kan ik ervoor kiezen om een kleine omweg te maken langs Burgundy Chapel. Uiteraard doe ik dat en dat levert een bezoekje aan een ruine van een kapel op en daarna een zeer steile klim omhoog om weer op het pad te komen.

Eenmaal op het pad terug, gaat het nog een klein stukje verder omhoog naar het North Hill Viewpoint. Hier heb ik een mooi uitzicht. Alleen jammer van de bewolking.

Een stukje verder moet ik alweer een beslissing nemen, ik kan de gemoedelijke en makkelijke route door het binnenland nemen of de rugged versie langs de kust. Uiteraard ga ik weer voor de minst makkelijke optie en kies voor de Rugged Coast Path.

De Rugged Coast Path is een heel mooie route die op en neer door de heuvels langs de kust gaat. Ik kan vaak ver vooruit tegen de volgende heuvel helling zien waar ik straks ga lopen (nadat ik eerst een eind naar beneden en weer omhoog ben gegaan).

Uiteindelijk komt de Rugged Coast Path weer samen met de normale route. Vrijwel meteen is er weer een mogelijkheid om een omweg te maken naar een uitzichtpunt, Hurlstone Combe. Wederom besluit ik om die route maar te nemen en na een stukje over een breed pad gelopen te hebben en daarna via een smal pad door de struiken, kom ik daar aan. Je hebt hier een mooi uitzicht over Porlock en de kust.

Boven aangekomen, tref ik een Deense die aandachtig zit te luisteren. Ze maakt opnamen van de getijden en is op zoek naar het beste punt om dat te doen. We babbelen even en nadat ik een stukje verder bij de echte rotspunt ben geweest, ga ik via een zeer steil en smal pad tussen de struiken door naar beneden. Het pad is zo smal en overgroeit dat ik regelmatig twijfel of er wel een pad is. Maar telkens dient zich weer een route aan als ik doorloop.

Uiteindelijk kom ik weer op het South West Coast Path terecht. Nu volgt een relaxt stukje langs een klein riviertje. Bij Bossington ga ik daar overheen en is het tijd voor een pauze in de beroemde Kitnors Tearoom and Gardens. Dit is gevestigd in een heel mooie cottage die van binnen echter wel erg klein is. Zo klein dat de WC bij de parkeerplaats van het dorp is.
Aangezien dit een tea room is, hebben ze er geen bier. Die pint zal dus moeten wachten tot straks. Ik pas me aan mijn omgeving aan en bestel een cream tea met een fruit scone. Aangezien ik geen idee heb hoe je dat hoort te drinken / eten, is het maar goed dat er geen getuigen bij waren. Ik heb later opgezocht hoe je je bij een cream tea behoort te gedragen en ik denk dat eventuele getuigen geschokt zouden zijn geweest over de manier waarop ik met de scone, de jam, de cream en de tea ben omgegaan 🙂

Omdat ik ruim op tijd in Bossington ben, besluit ik om een extra rondje te lopen het binnenland in naar Allerford en Selworthy. Dit is ook een erg mooie route met leuke uitzichten op de heuvels in dit gebied. Beide dorpjes zijn erg klein en pittoresk met een aantal leuke cottages. In Selworthy loop ik naar de kerk met daarbij een hele oude dooie akker. De meeste grafstenen zijn niet of nauwelijks meer leesbaar.
Via een andere route keer ik weer terug naar Bossington en pik daar het Coast Path weer op.

Aan de rand van Bossington, bij Bossington Farm, koop ik langs de weg een fles natuurlijke appelsap. Mijn water begint namelijk op te raken en natuurlijk appelsap lijkt me ook wel lekker. Dat is het ook en de volgende kilometers drink ik de fles leeg.

Die volgende kilometers gaan door de Marsch, een gebied dat regelmatig bij hoge vloed onder water komt te staan. Dit is eigenlijk een saai stukje. Wel staan er enkele indrukwekkende dode bomen. Uiteindelijk kom ik helemaal bij de kust en gaat het nog een stukje over zeer grove kiezel. En als ik zeer grof zeg, bedoel ik ook heel erg grof. Dat loopt niet echt prettig en ik ben blij als ik omhoog kan, de weg op.

Nog een klein stukje de weg volgen en ik kom in Porlock Weir. Ik zoek The Bottom Ship, maar ik vind alleen The Ship Inn. Die moet ik echter wel hebben. De naamsverwarring is ontstaan omdat er in Porlock en in Porlock Weir beiden een Ship Inn is. Die van Porlock Weir wordt door iedereen Bottom Ship genoemd en die van Porlock Top Ship.

Nadat ik ingecheckt ben (mijn tassen staan al op mijn kamer), is het eerst tijd voor een pint IPA en daarna voor een douche.

Al met al een zeer geslaagde eerste etappe van het South West Coast Path.

Weer

Het weer was eigenlijk prima vandaag. Hoewel er regen voorspeld was, zijn er maar een paar keer een paar druppels gevallen. Eigenlijk niet de moeite waard. Omdat er regen voorspeld was, had ik wel mijn regenjas aangedaan. Dat was wel erg warm. Achteraf gezien had ik beter mijn lichte jack aan kunnen doen.

Het was wel de hele dag behoorlijk bewolkt. Daardoor viel er op diverse plekken weinig van het uitzicht te zien (met name op North Hill).

Songtekst van de dag

De songtekst van vandaag is Solsbury Hill van Peter Gabriel. Ten eerste omdat dat niet ver van Minehead  ligt en ten tweede omdat ik vandaag behoorlijk wat ‘climbing up’ gedaan heb:

Climbing up on Solsbury Hill
I could see the city light
Wind was blowing, time stood still
Eagle flew out of the night
He was something to observe
Came in close, I heard a voice
Standing stretching every nerve
Had to listen had no choice
I did not believe the information
(I) just had to trust imagination
My heart going boom boom boom
“Son,” he said “Grab your things,
I’ve come to take you home.”

To keep in silence I resigned
My friends would think I was a nut
Turning water into wine
Open doors would soon be shut
So I went from day to day
Tho’ my life was in a rut
“Till I thought of what I’d say
Which connection I should cut
I was feeling part of the scenery
I walked right out of the machinery
My heart going boom boom boom
“Hey” he said “Grab your things
I’ve come to take you home.”
(Back home.)

When illusion spin her net
I’m never where I want to be
And liberty she pirouette
When I think that I am free
Watched by empty silhouettes
Who close their eyes but still can see
No one taught them etiquette
I will show another me
Today I don’t need a replacement
I’ll tell them what the smile on my face meant
My heart going boom boom boom
“Hey” I said “You can keep my things,
they’ve come to take me home.”

Foto’s

20180401 Bressoux – Neupré

Datum: 20180401

Tijd: 10:35 – 17:35

Afstand: 27,7 km

Wandelaars: Gerben, Frank, Rob

Wandeling

We gaan de 2de etappe lopen van ons vervolg op het Pieterpad, richting Santiago de Compostella.

Omdat het openbaar vervoer een beetje lastig is vandaag, het is 1ste paasdag, gaan we met de auto naar Neupré.  We parkeren de auto voor de bank, nadat we eerst een rondje door Neupré gereden hebben (we waren toch veel te vroeg en we wilden alvast kijken of we ergens iets kunnen drinken als we klaar zijn).

We gaan met bus 94 naar station Luik Guillemins. De bedoeling was om dan met de trein naar Bressoux te gaan. De aansluiting is echter erg slecht (bijna een uur wachten) en Frank oppert het idee om ook hiervoor een bus te pakken. Die vinden we in bus 138. Daarvoor hoeven we maar 10 minuten te wachten en dat is aanzienlijk sneller.
We moeten we nu iets meer dan 1 kilometer naar het begin van de wandeling, station Bressoux, lopen.

Als we station Bressoux bereikt hebben, gaat het door de stad richting Maas. We lopen een flink stuk langs de Maas. Aan de andere kant is de Luikse markt, maar daar gaan we nu niet naar toe. Bij Église collégiale Saint-Jacques is het eindpunt van de vorige route en de start van de nieuwe route.

Helaas is er nergens iets open, alleen bij een restaurant bij een jachthaven, maar daar krijgen we geen koffie (alles is gereserveerd voor de Paasbrunch). De ober geeft wel aanwijzingen waar we wel koffie kunnen krijgen, maar dan moeten we te ver terug lopen. We wagen het erop en hopen alsnog iets tegen te komen.

We lopen verder door Luik, we blijven vooral langs de Maas lopen. Totdat we bij de monding van de Ourthe komen, nu volgen we een stuk van de Ourthe. Als we de Ourthe verlaten, gaan we naar Angleur, een voorstad van Luik. Tot onze aangename verassing is hier een kroeg open, La Drash. Hier drinken we, na bijna 11 kilometer, een pintje.

De pauze was net op tijd, als we Angleur uitlopen (na één straatje), gaat het meteen de natuur en het bos in. Daar komen we ook niet echt meer uit totdat we aan het eindpunt zijn.
We gaan ook meteen omhoog. Dat is niet de laatste keer vandaag, maar wel de grootste klim (ongeveer 200 meter, dus dat valt wel mee).

We volgen al een tijdje de markeringen van het pelgrimspad, de schelp. Na een tijdje zwaaien we echter van het pelgrimspad af, een klein paadje omlaag. We gaan verder en verder omlaag totdat de bodem van deze vallei in zicht komt. Er stroomt een klein beekje doorheen. Volgens onze GPS moeten we op een gegeven moment dat beekje over. Er is echter geen brug, erger nog aan de andere kant ligt het pad nog steeds een stuk hoger en moeten we door de struiken een heel steile helling op om dat pad te bereiden. We laten ons hierdoor niet weerhouden en we bereken uiteindelijk alle drie het pad aan de overkant.
Helaas is het pad erg slecht, het wordt door mountan bikers gebruikt en er ligt veel water en modder. Gelukkig hebben hier blijkbaar meer mensen gewandeld, want er is een soort van alternatief pad ontstaan aan de zijkant. Uiteindelijk moeten we dwars over een veld met verdroogde planten steil naar boven om weer op het pelgrimspad terecht te komen. Als we gewoon door waren gelopen, dan waren we hier ook uitgekomen…

Het gaat verder door het bos en we komen langs de Universiteit van Luik, die hier boven op de heuvel ligt.

Na nog meer bos steken we een provinciale weg over en nu klimmen we een heuvel op en volgen we de heuvelkam waar een rotsachtig pad overheen loopt. Het is echter ook nogal glad vanwege de modder, uitkijken geblazen dus. Na een tijdje hebben we vanuit dit pad aan de linkerkant een geweldig uitzicht over de Ourthe.

Als we het bos verlaten gaat de route meer over wegen. We lopen Neupré in, maar we zijn nog lang niet bij de auto. Die bereiken we uiteindelijk ook. Helaas weer geen gelegenheden om iets te drinken op het laatste stuk, inclusief in Neupré.

We zijn weer een stukje dichter bij Santiago de Compostella.

De trajecten die we gelopen hebben:

  • Naar de stad van Saint-Jacques / Visé – Luik (vanaf station Bressoux) (gpx)
  • Tussen Ourthe en Meuse / Luik – Sint Séverin (tot aan de N63 in Neupré) (gpx)

Weer

Het was in principe lekker wandelweer vandaag, met een temperatuur van 8°C. Het was voornamelijk bewolkt, maar af en toe kwam de zon even door. In Luik hebben we even motregen gehad en terwijl we de steile helling op aan het zwoegen waren, regende en hagelde het zelfs even. We hebben de paraplu even gebruikt, maar we hadden het ook wel zonder gered.

Referenties

20180216 Maastricht – Bressoux

Datum: 20180216

Tijd: 09:05u – 17:35u

Afstand: 35,3 km

Wandelaars: Gerben, Frank, Rob

Wandeling

Nu we klaar zijn met het Pieterpad, hebben we besloten om richting Santiago de Compostella te gaan lopen. We zien wel waar het schip strandt…

Het eerste traject dat we gaan lopen is de aanloop route naar De weg van de Franken, van Maastricht tot Reims.
Onze wandeling begint met een dubbel traject (omdat de enkele stukken wat kort zijn), van Maastricht via Visé naar Luik. Omdat dat een flink stuk is, kunnen we in Bressoux stoppen, dat scheelt zo’n 4 kilometer van de route en 1-2 kilometer naar het station in Luik. We zien wel hoe het gaat.

Omdat we een flinke tocht voor de boeg hebben, vertrekken we op tijd. We gaan met de trein van 8:08 uur in Tegelen naar Maastricht. De treinreis verloopt voorspoedig (dat is ook al eens anders geweest).

Even na 9:00 uur beginnen we onze wandeling die start vlak bij het station langs de Maas. Diezelfde Maas zullen we vandaag grotendeels blijven volgen. Eerst in Maastricht en daarna aan de rand van Maastricht door het groen.
Daarna gaat het richting Visé. Dat is niet het mooiste stuk, het gaat voor een deel langs industrieterreinen en lange vrij saaie stukken door velden. Wel komen we door Eijsden, hier is het even beter. Op een gegeven moment gaat het vlak langs de autobaan af.

In Visé steken we die autobaan over en gaan we even een kleine pauze inlassen om iets te drinken. In restaurant L’autobus zijn we alleen welkom als we uitgebreid dineren. Dat was niet de bedoeling, maar gelukkig wijst men ons wel de weg naar een kroeg (hoewel we die zelf ook wel gevonden hadden). Bij D’Artagnan drinken we Tripel Karmeliet en Jus d’orange (dat is ook Frans).

We hebben het vermoeden dat de rest van de tocht wellicht tegen kan vallen omdat het richting Luik gaat en daar is het nogal industrieel en smerig. Wat schetst onze verbazing als we in plaats daarvan een stukje van de Maas af over de heuvels lopen, midden in de natuur, door bossen en later door velden. Een heel mooie omgeving.

Helaas heeft Gerben pijn aan zijn voet. Hoewel hij in Visé aangaf dat het wel ging, gaat het het bij tijd en wijlen niet zo goed. Hij probeert diverse keren of een stok helpt en soms is dat zo. Hij klaagt niet, loopt stug door en houdt de moed erin. Wel ligt ons tempo nu aanzienlijk lager. We besluiten dan ook om niet verder dan Bressoux te lopen. Dat is ver genoeg en ook is het dan laat genoeg.

Bij Jupille-sur-Meuse lopen we Luik binnen en daarna gaat het door de bebouwde kom (niet het mooiste stuk van de route) naar Bressoux. Helaas is er nergens een kroeg of iets dergelijks te bekennen. Dan vanavond maar een welverdiend pintje op de bank.
We zoeken het station en dat is even lastig. Dan spotten we echter vanaf een brug het perron, midden tussen een hele stapel spoorlijnen. Er staat zelfs een werkende automaat om tickets uit te halen en we hebben geluk, de trein rijdt ieder uur en we hoeven maar iets minder dan een kwartier te wachten.

Ook de terugreis verloopt soepeltjes, met koffie en Cola van de Kiosk in Maastricht.

De route stond niet echt aangegeven, we hebben voornamelijk op de GPS gelopen en op de kaarten die ik geprint had. Wel zagen we diverse markeringen met de schelp (pelgrimspad), maar daar hadden we het zeker niet mee gered.
Een mooi begin van onze pelgrimstocht naar Santiago de Compostella.

De trajecten die we gelopen hebben:

  • Over platgetreden paden / Maastricht – Visé (gpx)
  • Naar de stad van Saint-Jacques / Visé – Luik (tot het station Bressoux) (gpx)

Weer

We hadden vandaag perfect wandelweer, zonnig, droog en ongeveer 8°C. Wel was het erg modderig en drassig. Op diverse plaatsen moesten we onze weg zoeken langs grote plassen water of grote modderpoelen.

Referenties

-->