Datum: 20180716
Tijd: 9:20 – 16:05 uur
Afstand: 25,9 km
Overnachting: Cafe Guest House 34, Poole
Wandeling
Tijdens het ontbijt kreeg ik een mooie kaart met twee foto’s die David zelf gemaakt had. Eén foto van het beeld dat aan het begin van het Coast Path in Minehead staat en één foto van het beeld waar we vandaag heen zouden lopen, het beeld aan het eind van het Coast Path in South Haven Point.
Na het ontbijt en afscheid genomen te hebben van onze gastheer en dame, David en Ann, ging dan toch eindelijk de laatste wandeling beginnen. Lise had nog wat last van de blaren van gisteren, maar wilde toch proberen om te wandelen.
Nadat we Worth Matravers achter ons gelaten hadden, kwamen we weer op het Coast Path bij de steengroeve bij Winspit. Na daar even rondgekeken te hebben, ging het verder waar we gisteren gebleven waren.
In principe hadden we vandaag een makkelijke route. Wel veel kilometers, maar nagenoeg geen hoogte verschillen. Eén heuvel, net na Swanage en voor de rest relaxt vlak lopen.
Het Coast Path voerde ons langs velden en ook door stukjes vegetatie. Het pad was goed te bewandelen. Toch lag het tempo wat laag. Lise deed haar best om door te zetten, maar kwam toch maar langzaam vooruit.
We kwamen langs nog meer steengroeves, een stel mijl markers en de Anvil Point vuurtoren.
Na verloop van tijd werd het tempo steeds langzamer (zonder dat Lise daar erg in had). Ik had al in de gaten dat dit het niet ging worden, maar we moesten eerst in de bewoonde wereld komen voordat ik iets kon doen.
Gelukkig kwamen we op een gegeven moment bij Durlston Castle. Hier was het tijd voor een pauze in het café en om even te bekijken hoe nu verder. Dat laatste was snel genoeg bekeken, vanuit Durlston Castle ging er een bus naar Swanage en van daaruit weer een bus naar South Haven Point.
Dus na de pauze zette ik Lise bij de bushalte neer en liep verder om het laatste stukje van mijn mega onderneming toch alleen te voltooien. Vrij snel na Durlston Castle kwam ik in Swanage. Na hier doorheen (langs) te zijn gelopen, was het tijd voor de enige echte klim van vandaag naar Ballard Point.
In de tussentijd hield ik contact met Lise via de app. Zij was intussen in Swanage gearriveerd en moest wachten op de volgende bus.
Tijdens de klim naar Ballard Point kwam ik nog een hele horde schooljeugd tegen die blijkbaar een wandel uitje hadden. Het duurde even voordat ik die voorbij was.
Eenmaal boven aangekomen, volgde weer een lekker relaxt stuk wandelen boven over de klif naar Old Harry Rocks. Die zijn wel indrukwekkend om te zien.
Vanaf Old Harry ging het langzaam omlaag om uiteindelijk op het strand terecht te komen. De laatste kilometers gingen over het strand naar South Haven Point waar Lise inmiddels op mij aan het wachten was. Na ook nog een stukje naaktstrand gepasseerd te hebben, kwam het eind beeld dan toch in zicht.
Uiteraard hebben we de nodige foto’s gemaakt met het eind beeld erbij. Helaas was er bij het eind beeld nergens iets te drinken te krijgen. Dus met de ferry en de bus naar Poole voor een welverdiende pint.
Ik heb het geschaft!
Weer
Het begin van de dag was bewolkt, lekker om te wandelen. Later kwam de zon door en werd het alsnog zonnig en behoorlijk warm.
Songtekst van de dag
Als songtekst van vandaag niet iets symbolisch omdat ik het gehaald heb, maar het deuntje dat Lise in haar hoofd had toen ze stap voor stap door ging met wandelen, Links 234 van Rammstein:
Kann man Herzen brechen
konnen Herzen sprechen
kann man Herzen qualen
kann man Herzen stehlen
Sie wollen mein Herz am rechten Fleck
doch seh ich dann nach unten weg
da schlagt es links
Konnen Herzen singen
kann ein Herz zerspringen
konnen Herzen rein sein
kann ein Herz aus Stein sein
Sie wollen mein Herz am rechten Fleck
doch seh ich dann nach unten weg
da schlagt es links
links zwo drei vier
Kann man Herzen fragen
ein Kind darunter tragen
kann man es verschenken
mit dem Herzen denken
Sie wollen mein Herz am rechten Fleck
doch seh ich dann nach unten weg
da schlagt es in der linken Brust
der Neider hat es schlecht gewußt
Links zwei drei vier
Vandaag begon met het inpakken van de tassen. Die moeten om 09.00 uur klaar staan zodat ze voor ons naar de volgende overnacht plek gebracht kunnen worden. In de weken dat pap dat nu al iedere ochtend heeft moeten doen heeft hij voor zichzelf een systeem ontwikkeld voor het inpakken van zijn tassen. Maar omdat nu een deel van zijn bagage al in de auto ligt en een deel van mijn bagage nu in de tassen moet heb ik uiteraard het hele systeem in de war geschopt. Maar na even puzzelen zit alles netjes in de tassen en gaan we naar beneden voor het ontbijt (een echt Engels uiteraard).
Eerst lopen we naar Lulworth Cove dit is een ronde inham die natuurlijk is ontstaan. Hier lopen we helemaal omheen. We beginnen onderlangs over een kiezelstrand, man wat is dat lomp lopen. Iets na de helft van de cove loopt er een trap naar boven die we nemen om verder boven over rond de cove te lopen.
Vrij snel nadat we Lulworth Cove achter ons hebben gelaten komen we bij een militair oefen terrein. Dit terrein is meestal gesloten maar in de weekenden (op een paar uitzonderingen na) zijn ze open en mag je er doorheen lopen. Niet lang nadat we het militaire oefen terrein zijn binnen gelopen komen we bij de eerste echte heuvel van vandaag. Bij Lulworth Cove gingen we ook al omhoog maar dat stelde niet heel veel voor, dat was voornamelijk van het strand af komen. De eerste klim is meteen een hele steile en pittige maar wanneer we naar boven zijn geklauterd staat er een mooi picknick bankje waar we even op kunnen bij komen. Terwijl we daar zitten zien we iemand in rap tempo achter ons aan komen. Wanneer hij boven is wisselen we een aantal woorden en vragen of hij ook wil zitten. Hierop antwoord hij dat dat niet nodig is want hij moet nog een heel stuk en na ons nog een fijne dag gewenst te hebben rent hij er vandoor. Pff hij kwam al heel snel omhoog waar wij net hadden geploeterd en nu rent hij ook nog gewoon door. Heel veel respect want ik doe het hem niet na vooral niet in de volle zon.
Na even uitgerust te hebben boven gaan we verder en dan gaan we eigenlijk meteen weer omlaag. Terwijl we omlaag lopen zien we verschillende militaire voertuigen staan waaronder een aantal tanks met daar rondom heen heel veel koeien in verschillende kleurtjes die van de ene kant naar de andere kant aan het lopen waren. Eenmaal beneden aangekomen konden we meteen weer omhoog en dus begonnen we aan de tweede klim van de dag. Onderweg naar boven zagen we nog wat achtergelaten koeien achter de rest aan rennen en eenmaal boven was het weer tijd om even op adem te komen. Vanaf de top van de heuvel konden we ook een kasteel zien liggen, of nou ja wat er van over was. Nadat je omhoog bent gegaan ga je meestal uiteindelijk ook weer omlaag. Daar hoefden we ook nu niet lang op te wachten want bijna meteen nadat we boven waren gekomen konden we weer omlaag maar nu bleven we ook even beneden.
Na een stuk zonder al te veel hoogte verschillen komen we bij een strand aan waar heel wat mensen op het strand liggen (nog altijd op het militair terrein). Hier hebben we de keuze om of verder over het Coast Path te lopen of om naar Tyneham te gaan. Tyneham is een spookdorpje, het is in 1943 verlaten door alle inwoners zodat het leger zich er kon voorbereiden op D-Day. Omdat het dorp nu nog altijd in militair oefen terrein ligt hebben de bewoners nooit terug kunnen keren en is het een spookdorp geworden. De kerk en het schoolgebouw zijn opgeknapt en hier zouden touchscreen borden moeten hangen met de verhalen van de vroegere bewoners. Uiteraard kiezen we ervoor om om te lopen en even in het spookdorp te gaan kijken. Wanneer we daar komen lopen we eerst even het parkeerterrein op waar iedereen die op het strand ligt geparkeerd heeft in de hoop dat daar iemand staat die drinken verkoopt. Maar we hebben pech, er staat niemand met drinken. Dus lopen we naar de oude gebouwtjes die we eerst even links hadden laten liggen. Dit zou Tyneham moeten zijn. Maar veel meer dan een boerderij met een schuur, wat stallen en een kippenhok vinden we niet. Waar die school en kerk zijn is voor ons een groot vraagteken. Na nog even rond te hebben gekeken besluiten we dat het wel een echt spookdorp moet zijn. Momenteel is het namelijk redelijk verdwenen maar als zoveel mensen toch beweren dat het hier is zal het dorp hier wel af en toe rond spoken.
Wanneer we het spookdorp achter ons laten gaat het meteen weer omhoog en daarna heel langzaam maar zeker zigzaggend omlaag. Onderweg komen we weer verschillende koeien tegen, deze keer nog maar in 2 verschillende kleuren. Uiteindelijk lopen we het militair terrein weer af en vlak daarna komen we bij Kimmeridge Bay. Hier liggen weer heel wat mensen op het strand en dus is er ook een parkeerplaats in de buurt. Hier hebben we meer geluk, iemand verkoopt niet alleen flesjes water maar ook nog ijsjes. We vullen onze watervoorraad aan en bestellen allebei een ijsje dat we vervolgens rustig op eten aan de rand van de klif boven het strand. Wanneer de ijsjes op zijn lopen we verder en gaan we nog even naar binnen bij het Marine Centre. Daar maken we kort een praatje en nadat we vertellen dat we niet op het strand komen liggen maar aan het wandelen zijn vragen ze of we nog lege waterflessen hebben die we zouden willen vullen. Om de water voorraad nog iets verder aan te vullen laten we nog twee lege flesjes die we bij hebben vullen en daarna gaan we snel weer verder.
Uiteraard gaat het meteen weer omhoog gelukkig weer met traptreden anders was het nog vervelender geweest om zo stijl omhoog te gaan. Hier is het bijna helemaal trap tot boven maar dat is niet altijd zo. Bij de vorige klimmen die we vandaag hebben gehad hadden we of geen of alleen maar op stukjes van de weg omhoog traptreden. Maar wanneer er geen officiële traptreden zijn dan zijn er vaak wel een soort traptreden uitgesleten waar mensen vaak gelopen hebben. Wanneer we boven komen blijf het weer een stukje redelijk vlak en kunnen we uitkijken over een groot deel van wat we nog moeten (ook van wat we al gehad hebben maar dat ligt achter ons dus om dat te zien moeten we ons eerst omdraaien). Omdat we er van de zijkant tegenaan kijken kunnen we al ruim op tijd zien dat we nog wel een keer omhoog en omlaag en omhoog en omlaag en omhoog en….. jullie snappen het wel.
Wanneer we bij de volgende klim aankomen zijn daar ook weer deels traptreden die we kunnen gebruiken en boven aangekomen rusten we weer even uit op een bankje. Als we weer op adem zijn gekomen lopen we weer verder, omlaag. Beneden aangekomen duurt het niet lang of we mogen weer omhoog, ook weer met deels traptreden. Wanneer we weer boven zijn hebben we een mooi uitzicht op een deel van wat we nog moeten. Maar voor we daar zijn moeten we eerst een stuk landinwaarts. We hebben de hoop dat we nu voorlopig even hoog blijven en pas weer omlaag moeten bij het stuk wat we in de verte al zien liggen. Maar helaas is niets minder waar en moeten we na een klein stukje lopen alweer stijl omlaag. Hier komen we voor het eerst weer mensen tegen na het Marine Centre. Wanneer we weer bijna beneden zijn lopen we door een wei vol met schapen. Nu zijn we vandaag al eerder schapen tegen gekomen maar deze maken toch een partij herrie. Eerst mekkeren ze een voor een en uiteindelijk allemaal samen in koor.
Nu we landinwaarts zijn gelopen kunnen we naar het dorp lopen waar we vannacht overnachten maar we kunnen ook alvast een stuk van de route van morgen lopen. Dat bespaart ons morgen heel wat kilometers en is nu niet heel ver om want het dorp waar we heen moeten ligt toch aan de andere kant van de landtong waar het Coast Path omheen loopt. Dus lopen we dat stuk ook nog maar. Mijn voeten doen wel pijn maar morgen gaan we weer wandelen en blaren heb ik toch al dus dan kunnen we beter nog even door bikkelen zodat we morgen minder ver hoeven. Uiteraard gaat het meteen weer omhoog met her en der traptreden die zijn ontstaan door de voetgangers die ons voor zijn gegaan. Eenmaal boven is er wel een bankje maar besluiten we door te lopen want de klim was niet erg stijl en nu mogen we even rustig rechtdoor lopen dus dat is wel te doen. Dan komen we bij de dip die we van ver al aan hadden zien komen en moeten we stijl omlaag en vervolgens weer stijl omhoog. Beide kanten zijn compleet voorzien van traptreden en dat is maar goed ook want het is een stuk steiler dan we verwacht hadden. Wanneer we weer boven zijn rusten we weer even uit op een bankje voor we verder gaan met het laatste stuk van de route van vandaag.
Na onze korte pauze lopen we op een stuk dat eerst redelijk gelijk blijft en even later langzaam omlaag begint te gaan. Uiteindelijk komen we dan uit bij Winspit Quarry, dit is het eindpunt van de route van vandaag. Maar ondanks dat dit het eindpunt is zijn we er nog niet. We moeten namelijk nog in het dorp zien te komen. Dus gaan we vanaf de mijn landinwaarts richting het dorp. Vlak bij het dorp moeten we eerst nog even door een wei met koeien en dan komen we uiteindelijk in het dorp terecht. Hier komen we eerst langs de pub maar die lopen we nu nog even voorbij. We moeten namelijk nog inchecken en daar zijn we eigenlijk al te laat voor. We hadden vooraf willen bellen dat we het niet gingen halen maar in the middle of nowhere was geen bereik en toen we dichter bij het dorp kwamen kregen we ook geen bereik want dat blijkt dit dorp niet te hebben. Gelukkig kunnen we toch nog inchecken en na een welverdiende douche gaan we terug naar de pub voor pasties en iets te drinken.
Het eerste stuk is een zeer relaxte wandeling langs de promenade van Weymouth. Hier stonden gisteren meer dan 100 Porsches opgesteld. Blijkbaar heeft de Engelse Porsche club een weekend in Weymouth.
Na de pauze komen me een groot aantal renners tegemoet. Blijkbaar is er vandaag een of andere wedstrijd die voor een deel over het Coast Path gaat. Ik geef ze zo veel mogelijk voorrang. Het is geen pretje om met deze warmte heuvel op en heuvel af te moeten rennen.
Dan komt er, als ik aan de hoogste beklimming van vandaag bezig ben, ineens een heel wolkenfront vanaf de zee het land op rollen. Ik loop daar nog boven. Maar als ik later afdaal, kom ik er midden in terecht.
Ik loop hier boven over de krijtrotsen. Ik ga nog een paar keer steil omlaag en omhoog. De renners blijven komen. Dan zie ik, heel vaag door de wolken heen, Durdle Door. Ik probeer er foto’s van te maken, maar dat lukt niet al te best. Dan maar verder.
Na nog een beklimming en afdaling heb ik dan toch eindelijk een goed zicht op Durdle Door. Ik had me geen zorgen hoeven maken, het moet wel heel erg mistig zijn, wil je Durdle Door niet kunnen zien.
Maar ik heb een paar leuke foto’s en loop gauw verder, tussen al het toeristen geweld door. Dat gaat door tot in Lulworth Cove. Daar is een mega parkeerplaats en van daaruit zie je alle toeristen de berg op zwoegen…
Ik draai snel af naar West Lulworth, een minuut of 10 landinwaarts. Daar hebben we vanacht een B&B en daar heb ik bij de Castle Inn met Lise afgesproken. West Lulworth is een klein gehucht waar bijna alle gebouwen een strooien dak hebben. Zelfs het bushokje heeft een strooien dak…
Als Lise aankomt, drinken we samen nog iets en dan gaan we met de auto naar het parkeer terrein bij Durdle Door en lopen daar nog een keer naar toe. Het zou zonde zijn als Lise zo dichtbij is en dit dan niet te zien kreeg.
Het gaat meteen helemaal omhoog de heuvel op. Hier loop ik door een surrealistisch landschap van rotsen die her en der neergegooid lijken te zijn. Hier zijn in het verleden veel rotsen en stenen ‘geoogst’ voor allerlei bouw projecten.
Over de westelijke klif loop ik naar het meest zuidelijke puntje van het eiland, Portland Bill. Hier staan een drietal vuurtorens. Het gaat langzaam bergaf en het landschap veranderd. Ik kom langs bebouwing en enkele verdwaalde velden.
Via de oostelijke kant loop ik terug. Hier gaat het voornamelijk onder langs de kliffen. Tot het laatste stukje dan ga ik toch weer helemaal ophoog. Er staan hier heel veel vlinderstruiken. Helaas zijn er relatief weinig vlinders te zien.
Langs de gevangenis gaat het richting de haven. De gevangenis hier, Verne Prison, heeft een ‘aardig’ record op zijn naam staan. In december 1955 ontsnapte John Patrick Hannan via aan elkaar geknoopte lakens (hoe verzin je het) uit deze gevangenis en hij is tot op de dag van vandaag niet opnieuw opgepakt. Daarmee is hij de langst voortvluchtige gevangene ooit.
Als mijn rondje erop zit, loop ik weer van het eiland af via de route die ik gisteren ook gelopen heb (maar dan de andere kant op). Bij Billy Winters is het weer tijd voor een pauze. Nu met een pintje op het terras langs het water.
Veel rotsen vandaag, het hele eiland is rots en er wordt ook rots uit mijnen gehaald. En dat allemaal omdat ooit iemand zei 
Wanneer ik vertrek uit Abbotsbury, kom ik nog langs Tithe Barn. Deze is gebouwd in 1390 en was vroeger 84 meter lang en daarmee de langste schuur met een strooien dak in Engeland. Het is maar dat je het weet.
Na verloop van tijd kom ik bij The Fleet. 
Zo ongeveer halverwege dit stuk kom ik bij het Moonfleet Manor Hotel. Tot die tijd voel ik me helemaal Remy, vanaf de Swannery tot aan Moonfleet Manor ben ik niemand tegen gekomen en heb ik ook niemand gezien. Lekker rustig.
Tijdens het tweede gedeelte van mijn wandeling langs The Fleet zie ik weer meer mensen. Dit stuk is duidelijk populairder. Er is hier ook meer beschaving, vakantieparken en militaire terreinen.
Na het tweede en laatste caravanpark gaat het Coast Path een tijdje door de struiken. Even later volgt een minder stukje langs een hek van een militair training kamp.
Uiteindelijk kom ik bij Ferry Bridge. Hier gaat het Coast Path twee kanten op, naar Weymouth (daar ga ik morgen heen) en naar Portland (daar loop ik vandaag naar toe). De route naar Portland is even stug doorlopen, vlak langs de drukke weg naar het eiland.
Het Coast Path maakt een rondje over Portland Island. Dat betekent dat er na de ‘oversteek’ naar het eiland ergens een splitsing is. Uiteraard ben ik weer te veel met andere dingen bezig en loop ik in eerste instantie de verkeerde kant op. Gelukkig ontdek ik dit snel genoeg en vind ik mijn weg naar het stuk van het Coast Path waar ik wel moet zijn. Het helpt als je dit soort zaken verwacht…
In het begin heb ik enkele kliffen die ik omhoog moet, maar ze worden wel steeds lager. Na enkele kilometers en de eerste klif ben ik in West Bay. Hier vul ik mijn water voorraad aan.
Dan gaat het weer even omhoog. Hoewel de kliffen steeds lager worden, zijn ze wel steil. Na nog enkele kliffen en een golf terrein, kom ik in Burton Freshwater. Hier moet ik de rivier Bride oversteken. De officiële route gaat een stukje landinwaarts over een brug, maar ik let niet goed op en steek gewoon op het strand over. Het water komt daar niet hoger dan een paar centimeter en daar kan ik wel doorheen lopen.
Nog een laatste klif en dan volgt een heel lang vlak stuk langs Chesil Beach. Chesil Beach is zo’n 29 kilometer lang (ik ben er dus nog lang niet vanaf) en bestaat uit allemaal kiezels. Dat is an sich niet zo erg, als je er maar niet overheen hoeft te lopen. Als de kiezellaag te dik is, dan is er bijna geen doorkomen aan. Het lijkt op lopen over los zand.
Helaas keer ik weer terug naar het strand en volgt er een lang stuk over en door de kiezel. Dat is afzien. De enige manier om hier enige verbetering in te brengen is om zo veel mogelijk over de vegetatie te lopen die er af en toe is. Als ik bij een parkeerplaats kom, hoop ik dat ik het gehad heb. Helaas, na de parkeerplaats gaat de kiezel weer verder.
Na deze pauze heb ik nog een klein stukje kiezel en dan is het afgelopen voor vandaag. Het gaat weer langs gewone wandelpaden en ook landinwaarts. Ik volg het Coast Path tot aan de Swannery. Hier had ik in principe wel naar binnen willen gaan, maar £ 12,50 om een paar zwanen te zien vind ik wat te veel. De rest van de Swannery is waarschijnlijk wel leuk, maar vooral op kinderen gericht.
Dus gaat het richting dorp en de kapel van St. Catherine. Die kapel ligt op een heuvel en daar loop ik eerst naar toe. Van de top van de heuvel heb je een geweldig uitzicht naar alle kanten.
Ik loop eerst naar het dorp en onderweg vul ik mijn water voorraad aan bij de Co-op. Dan gaat het langs de zee verder en al snel ook omhoog. Door een aantal velden en een bos.
Helaas is er dan een omleiding. Er is weer eens een klif omlaag gezakt en daardoor hebben ze het Coast Path om moeten leggen. Deze omleiding gaat echter voor een groot deel langs de weg en voor een flink deel ook langs een drukke weg. Er is wel een stuk dat goed te doen is, dwars door een golf terrein. Dat is echter vervelend voor de golfers. Normaliter loop ik langs de rand van een golf terrein, hier loop ik er echt dwars doorheen en enkele golfers moeten wachten totdat ik voorbij ben.
In Charmouth kom ik weer op de route en aan het strand terecht. Hier neem ik een korte pauze voor een flesje limonade. Voor me ligt Stonebarrow en Golden Cap.
Uiteindelijk kom ik boven op de klif bij Stonebarrow aan. Vanaf hier wordt alles beter. Er volgt nu een lekker stukje klif wandelen. Voordat ik de klim naar Golden Cap begin, wijk ik nog even van de route af om door Stanton St Gabriel te lopen, een piepklein gehucht uit de 13de eeuw.
Nu gaat het even serieus naar boven. Ik klim naar Golden Cap, het hoogste punt van de Engelse zuidkust. Het is een flinke klim, maar het resultaat is er dan ook wel naar. Vanaf hier heb je een fantastisch uitzicht naar twee kanten.
De afdaling van Golden Cap is vrij rustig, naar Seatown. Hier is het tijd voor koffie bij de beach shop. Ik heb nog een stukje te gaan (en te kimmen) voordat ik bij Eype’s Mouth ben, waar mijn hotel voor vandaag ligt.
Na de koffie volgt nog een mooi stukje Coast Path over een paar kliffen. Het is wel flink klimmen, maar een mooie route met mooie uitzichten.
Vandaag staat in het teken van de Engelse jungle. Maar voor het zover is, ga ik eerst in Beer bij de plaatselijke winkel even flink wat water inslaan. Het is weer erg warm en ik kom vandaag niks tegen. Het laatste dat ik wil is zonder water komen te zitten.
Na de boodschappen gaat het meteen omhoog. Ik heb nog één klif te gaan en dan kom ik in Seaton. Seaton ligt maar een klein stukje bij Beer vandaan (maar wel met een klif ertussen). In Seaton volg ik weer de promenade, de route langs het strand.
Aan het eind van Seaton ga ik nog even van de kust af om over de oudste betonnen brug van Engeland, de Axmouth Bridge (1877), de rivier de Axe over te steken. Daarna gaat het even flink omhoog naar een golf terrein. Daar loop ik dwars doorheen en dan kom ik op het point of no return. Een bord waarschuwt mij dat het komende stuk 3,5 tot 4 uur lopen is en dat er geen mogelijkheden zijn om naar zee of het binnenland af te zwaaien. Oftewel, als je hieraan begint, dan moet je het afmaken of teruglopen.
Ik overweeg alle opties en controleer of mijn jungle uitrusting compleet is. Na veel wikken en wegen besluit ik om de gok te wagen en ik begeef me op het jungle pad. De jungle waar we het hier over hebben is de Axmouth – Lyme Regis Undercliff, een gebied waar in het verleden diverse aardverschuivingen hebben plaatsgevonden (lees kliffen die naar beneden donderen). Omdat het gebied te onstabiel is, is er door de mens nooit echt ingegrepen. Dat heeft geleidt tot een groen gebied dat uniek is in Engeland. Het Coast Path gaat hier dwars doorheen, een route van zo’n 13 kilometer.
Het eerste stuk gaat langs velden en over kliffen en stelt kwa jungle nogal teleur. Maar dan kom ik bij een bord dat de Undercliff beschrijft en vanaf daar gaat het inderdaad door de jungle. Alles is groen en groeit hier door elkaar. Ook is het hier vochtig genoeg, ondanks de droogte elders. Er is een grote diversiteit aan planten en bomen. Uiteindelijk onderscheidt ik twee soorten terrein. Daar waar geen grote bomen staan, is alles overwoekerd met struiken en andere lage planten. Daar waar wel grote bomen staan, is de grond nog te zien en zijn er meer ‘open’ plekken.
Om het wandelaars makkelijker te maken, hebben ze halverwege een toren neergezet. Dat is handig, dan weet je dat je op de helft bent. Hier is tevens een weg en er staat zelfs een auto geparkeerd. Zo afgelegen is het hier dus ook niet.
Nu gaat het nog een stuk langs het strand van Lyme Regis. Hier is het hartstikke druk, goed weer en zondag. Bij de Rock Point Inn stop ik voor een pint op het terras. Daarna loop ik de heuvel op naar mijn hotel voor de komende twee nachten.
Al met al was vandaag een totaal andere ervaring dan het Coast Path tot nu toe. Zeker leuk voor de afwisseling. Wat me wel tegenviel van de jungle was het aantal bloemen. Volgens de beschrijvingen hadden er veel (unieke) bloemen moeten groeien. Daar heb ik niets van gezien, alles was groen en er waren maar weinig bloemen. Waarschijnlijk de verkeerde tijd van het jaar.
Tja ik heb vandaag een beetje door de jungle gerend, vandaar 
Ik begin vandaag lekker relaxt. Langs het strand in Sidmouth. Dat is echter van korte duur, daarna gaat het snel flink omhoog naar Salcombe Hill. Dat is de eerste van drie flinke stijgingen die ik vandaag te verwerken krijg. Gelukkig zitten ze alle drie in het begin van de route.
Maar bij Weston Mouth gaat het dan toch weer naar beneden, helemaal deze keer, tot op het strand. En meteen weer helemaal omhoog. Dit is de laatste grote stijging van vandaag. Er volgt een flink stuk klif top wandelen waarbij ik langzaam weer omlaag loop. Het gaat door weilanden en er is behoorlijk wat volk op de been. Dat zal wel komen omdat het zaterdag is.
Als ik in Branscombe Mouth aankom, is het tijd voor een pauze. Water voorraad aanvullen en een blikje sap. Omdat ik het ergste van vandaag gehad heb en omdat het vandaag een korte route is, besluit ik om Branscombe in te lopen. Daar staan enkele leuke cottages en er is ergens een pub.
Als ik via de weg naar de tweede kern loop, vind ik daar de Masons Arms. Dat komt mooi uit, een pintje op het terras in de schaduw lijkt me wel wat.
Na deze welkome pauze zoek ik mijn weg weer naar het Coast Path. Dat is niet zo heel erg moeilijk en eenmaal weer bij de kust aangekomen, gaat het over het lower cliff path onder langs Hooken Cliff. Dat betekent niet dat ik niet omhoog hoef te lopen, maar alleen dat ik eerst onderlangs loop en daarna pas omhoog klim. Het is echter niet zo’n grote stijging (relatief gezien).
Ik loop nu rondom Beer Head. Aan het begin kan ik helemaal terugkijken tot Start Point (daar was ik een week geleden). Als ik Beer Head rondgelopen ben, kan ik helemaal vooruit kijken en zie ik het grootste stuk van het Coast Path dat ik nog moet lopen, tot aan Portland.
Van Beer Head gaat het rustig aan naar beneden, naar Beer. Fantastische naam voor een dorp in Engeland 🙂 Hier ga ik meteen naar de Anchor Inn, mijn adres voor de nacht. Dat komt goed uit, want hier hebben ze een Beer Garden en life muziek. Na mijn pint check ik in en ga ik douchen. In de tussentijd begint Engeland aan de wedstrijd. Als ik klaar ben en nog een pint wil, moet ik me een weg tussen voetbalsupporters banen die allemaal naar een (vrij klein) scherm staan te staren (en allemaal voor de bar uiteraard). Ik ga weer lekker buiten in de Beer Garden zitten en begin aan dit verslag. Uiteindelijk heeft Engeland volgens mij gewonnen…
Ik begin vandaag met een flinke wandeling langs het strand (niet over) in Exmouth. Ik loop helemaal tot het einde en daar gaat het omhoog. Vandaar gaat het over smalle paadjes en door weilanden naar een groot vakantiepark. Ik heb hier een goede zicht op het komende stuk van de route, het gaat weer even omhoog voordat ik in Budleigh Salterton ben.
Maar voordat ik daar kom, loop ik eerst langs Sandy Cove. Dochter nummer 2 heeft haar eigen strand 🙂
Aan het einde van de sea wall, kom ik bij de rivier de Otter. Hier is geen ferry maar het Coast Path gaat via de eerste brug die een stukje landinwaarts ligt. Een paar kilometer vlak wandelen langs de rivier monding.
Als ik weer terug bij de kust ben, gaat het omhoog en daarna volgt een flink vlak stuk waarbij ik op een gegeven moment in de verte de echte uitdaging van vandaag zie liggen, High Peak / Peak Hill.
Nadat ik door nog een vakantiepark gelopen ben, begin ik aan deze uitdaging. Naar High Peak gaat het flink omhoog en het laatste stuk is erg steil. Daarna volgt een vlak stukje en dan gaat het verder omhoog naar Peak Hill. En dat allemaal op de laatste kilometers van de route.
Daarna gaat het rustig aan omlaag naar Sidmouth. In Sidmouth loop ik eerst langs de zee en daarna een rondje door het dorp op zoek naar een terras. Dat vind ik uiteindelijk bij Dukes. Als ik me daar geïnstalleerd heb met een pint en check waar ik vannacht verblijf, blijkt dat ik helemaal goed zit. Bij Dukes dus.
