Auteur: Rob

Datum: 20180522

Tijd: 9:50 – 16:45 uur

Afstand: 20,3 km

Overnachting: Culloden House, Westward Ho!

Wandeling

Voordat ik vertrek, kijk ik nog even rond bij de kerk met bijbehorende dooie akker dat langs de B&B ligt. Dit was de oorspronkelijke kerk van Instow. Volgens mijn hospita lag Instow vroeger namelijk hier tegen de heuvel en is het later verplaatst naar de kust.

Vandaag gaat het via Bideford en Appledore naar Westward Ho!. Dat uitroepteken hoort bij de naam, Westward Ho! is namelijk vernoemd naar de gelijknamige roman van Charles Kingsley.

Tot aan Bideford volgt het Coast Path weer de Tarka Trail. Dat betekent dus weer lange rechte stukken die een beetje saai dreigen te worden. In Bideford is het tijd voor koffie, bij de White Hart Inn. Terwijl ik koffie drink, hoor ik een nummer dat ik al een eeuwigheid niet meer gehoord heb, Son of my Father van Chickory Tip.  Zonder de hele tekst te kennen besluit ik dat dit de songtekst van de dag wordt.
In Bideford staat ook een standbeeld van Charles Kingsley.

Na Bideford verandert het pad gelukkig weer in een meer Coast Path achtig pad, langs de rivier via smalle paadjes naar Appledore (dit klinkt als een plaatsje uit Harry Potter). Appledore was en is bekend om zijn scheepsbouw. Vroeger werd dat in het Richmond Dry Dock gedaan. Dat raakte echter in onbruik toen een nieuw, modern en overdekt droogdok in gebruik werd genomen. Het Richmond Dry Dock is vernoemd naar Richmond Bay (in Prince Edward Island in Canada). Daar werden schepen tot een zeewaardig nivo gebouwd, volgestouwd met hout en daarna naar Engeland gestuurd. Hier werden de schepen dan afgewerkt en het hout werd voor verdere scheepsbouw gebruikt.
Vandaag de dag wacht de Richmond Dry Dock op iemand die er iets leuks mee kan en wil doen, zie hier.

Op de kade in Appledore zie ik nog net het veer naar Instow vertrekken. Dat had ik ook kunnen nemen, maar wandelen is leuker.

Het is tijd voor een pintje, een Golden Pig bij The Seagate aan de kade in Appledore. Gelukkig is er hier in Engeland geen gebrek aan lokaal gebrouwen bieren. Ook hier zijn er veel lokale en streek brouwerijen met ieder een keur aan bieren.
Na deze welkome pauze gaat het verder. Om de hoek is een grote kerk met een enorme dooie akker. Het aantal graven tegen de heuvel is verbazingwekkend groot. Volgens mij hebben ze hier nog nooit een graf opgeruimd.

Aan de rand van Appledore, bijna op het eind van Irsha street (een straat vol met leuke kleurige cottages) kom ik nog een leuk terras tegen. Aangezien het uitzicht hier erg mooi is en ik toch tijd genoeg heb, besluit ik nog maar een pint te nemen, een Dark Horse bij de Beaver Inn.
Het voordeel van een relaxte route is dat je ruim pauze kunt nemen…

Daarna gaat het echter weer serieus verder. Ik kom weer bij de kust en het Coast Path volgt de kust door de duinen naar Westward Ho!.

Weer

Wederom lekker wandelweer, voornamelijk bewolkt maar later in de middag kwam de zon door. Een aangename temperatuur, niet te warm.

Songtekst van de dag

Zoals hierboven al aangegeven, is de songtekst van vandaag van Chickory Tip, Son of my Father:

Mama said to me we gotta have your life run right
Off you got to school
Where you can learn the rules there right
Be just like your dad lad
Follow in the same tradition
Never go astray and stay an honest lovin’ son

Son of my father
Molded, I was folded, I was preform-packed
Son of my father
Commanded, I was branded in a plastic vac’
Surrounded and confounded by statistic facts

Tried to let me in but I jumped out of my skin in time
I saw through the lies and read the alibi signs
So I left my home, I’m really on my own at last
Left the trodden path and separated from the past

Son of my father
Changing, rearranging into someone new
Son of my father
Collecting and selecting independent views
Knowing and I’m showing that a change is due

Son of my father
Molded, I was folded, I was preform-packed
Son of my father
Commanded, I was branded in a plastic vac’
Surrounded and confounded by statistic facts

Foto’s

Datum: 20180521

Tijd: 9:25 – 14:20 uur

Afstand: 22,8 km

Overnachting: Instow Barton B&B, Instow

Wandeling

Vandaag staat er een redelijk makkelijke route op stapel. Het aantal kilometers is niet zo heel veel, maar veel belangrijker is dat de complete route vlak is. Dat wordt dus meters maken.

Na Braunton gaat het via een fietspad / wandelpad richting Barnstaple. Op het eerste stuk kom ik eerst langs een natuurgebied en daarna langs een legerbasis. De route volgt een oude spoorlijn en de rivier, de Taw, tot aan Barnstaple. Op dit stuk kom ik een behoorlijk aantal andere wandelaars tegen en ook de nodige fietsers.
In Barnstaple kijk ik even rond en neem een korte pauze voor een kop koffie. Het museum, dat blijkbaar de moeite van een bezoek waard is, is vanwege een verbouwing gesloten.

Bij het verlaten van Barnstaple, is er de mogelijkheid om een alternatieve route te nemen om niet langs de drukke weg te hoeven lopen. Dit alternatief gaat echter langs een soort van hele grote bouwput en lijkt me niet echt beter. Ik volg dus gewoon de standaard route. Het stuk langs de drukke weg valt wel mee en is maar heel kort.

Daarna gaat het via de Tarka Trail verder, alweer langs de rivier de Taw, alleen nu aan de andere kant en de andere richting op. Dit stuk is zo mogelijk nog rechter dan de eerste etappe van vandaag. Het is ook een vrij saai stuk. Ik kan wel goed zien waar ik vanmorgen gelopen heb (aan de andere kant van de rivier). Halverwege kom ik langs een omgebouwd treinstation, Fremington Station. Daar zit nu een theehuis in. Helaas geen pintje dus…
Op de Tarka Trail zijn er ook de nodige andere wandelaars, maar nog veel meer fietsers.

Een stukje voor Instow gaat het meer richting de rivier door een duinachtig landschap en velden. Dat veranderd in een meer industrieel gebied, maar dan wel afgedankt. Via een cricket veld bereik ik daarna Instow. Ik ben daar rond 14:20 uur, iets minder dan 5 uur voor een stuk van iets meer dan 20 kilometer, inclusief een pauze. Dat is min of meer mijn normale tempo.

Hoewel de route van vandaag niet uitblonk met betrekking tot uitzichten of andere bezienswaardigheden, was het toch een goede route om te lopen. Het ging voornamelijk over asfalt (fietspad), afgezien van het laatste stukje. Vooral de afwezigheid van enig hoogte verschil werd door mijn knieën zeer gewaardeerd.
De ‘zwaarste’ klim van vandaag was naar de B&B, dat is ook te zien in de hoogte grafiek van vandaag hieronder (let wel op de schaal).

Uiteindelijk heb ik vandaag zo’n 22 kilometer gelopen om hemelsbreed een stuk van 6 kilometer te overbruggen (over de Taw).

Weer

Het was lekker wandelweer vandaag. Voornamelijk bewolkt, maar een lekker temperatuurtje. Wel viel me op dat ik vandaag het briesje vanuit de zee miste. De afgelopen dagen was dat ongemerkt constant aanwezig. Vandaag pas op het allerlaatste stuk bij Instow.

Songtekst van de dag

Omdat ik vandaag eigenlijk alleen maar langs de rivier gelopen heb, komt de songtekst van vandaag van Bruce Springsteen, The River:

I come from down in the valley
where mister when you’re young
They bring you up to do like your daddy done
Me and Mary we met in high school
when she was just seventeen
We’d ride out of this valley down to where the fields were green

We’d go down to the river
And into the river we’d dive
Oh down to the river we’d ride

Then I got Mary pregnant
and man that was all she wrote
And for my nineteenth birthday I got a union card and a wedding coat
We went down to the courthouse
and the judge put it all to rest
No wedding day smiles no walk down the aisle
No flowers no wedding dress

That night we went down to the river
And into the river we’d dive
Oh down to the river we did ride

I got a job working construction for the Johnstown Company
But lately there ain’t been much work on account of the economy
Now all them things that seemed so important
Well mister they vanished right into the air
Now I just act like I don’t remember
Mary acts like she don’t care

But I remember us riding in my brother’s car
Her body tan and wet down at the reservoir
At night on them banks I’d lie awake
And pull her close just to feel each breath she’d take
Now those memories come back to haunt me
they haunt me like a curse
Is a dream a lie if it don’t come true
Or is it something worse
that sends me down to the river
though I know the river is dry
That sends me down to the river tonight
Down to the river
my baby and I
Oh down to the river we ride

Foto’s

Datum: 20180520

Tijd: 9:20 – 16:05 uur

Afstand: 24,8 km

Overnachting: Holmsleigh Bed And Breakfast, Braunton

Wandeling

Voor het eerste stuk van vandaag, kies ik voor het strand bij Woolacombe, zo’n 3 kilometer. Het officiële Coast Path loopt net iets hoger. Na het strand gaat het dan toch omhoog terug naar het pad, dit valt wel mee. Er volgt een lekkere relaxte wandeling naar Baggy Point en dan naar Croyde. Vooral tussen Baggy Point en Croyde is het erg druk met wandelaars, vooral tegenliggers. Is Baggy Point erg populair of komt het omdat het zondag is? Of allebei?

Als ik om Baggy Point heen ben, zie ik Westward Ho! al liggen, de eindbestemming van aanstaande dinsdag en tevens de eerste rustplaats.

In Croyde, net voor het strand is het tijd voor een pauze en een pintje bij The Beach Cafe.

Ook in Croyde gaat de route over het strand, de officiële route deze keer. Behalve de normale dagjes zonnebaders, zijn er ook veel surfers op de stranden. Ik bekijk me dit een beetje en ik zie ze vooral in zee liggen met hun surf board. Heel af en toe gaan er één of twee op een golf mee, maar dat duurt maar heel even. Ik denk dat het vandaag niet zo’n hele goede surf dag is, te weinig golven.

Na het strand van Croyde, gaat het langs de kust richting Saunton. Na een kleine stijging, volgt een zeer relaxt pad langs de heuvel met uitzicht op het strand van Saunton. Om de weg in Saunton te vermijden (en daarmee ook de strandtentjes, ik heb toch al een pint gehad), neem ik de alternatieve route van het Coast Path. Dat levert me meteen weer een flinke stijging op en later uiteraard de bijbehorende daling. In de hoogte grafiek hieronder, is dit de laatste spike…

Gelukkig valt het allemaal wel mee, zeker vergeleken met de afgelopen dagen. Ik heb vandaag maar een paar stijgingen en dalingen en die zijn allemaal een stuk lager.

Het laatste deel van de wandeling heeft zelfs geen enkele stijging of daling meer. Ik loop langs / door een golf terrein en daarna langs een militair oefenterrein. Voordat ik Braunton bereik, is er nog een flinke omleiding:

October 25th 2016: The Coast Path is temporarily diverted on Horsey Island south of Braunton (Grid Ref: SS 470 330) due to the sea eroding a large hole in the path making it unsafe. As a result the path is closed and diversion is in place following the toll road (public footpath).

In Braunton aangekomen gaat het rechtstreeks naar de B&B. Helaas geen pub onderweg, maar de gastvrouw biedt mij wel een biertje aan, dus dat zit wel goed.

Weer

Prima weer, net als gisteren. ’s Morgens bewolkt maar wel lekker, ’s middags zonnig en erg warm. Jas? Wat is dat?

Songtekst van de dag

De songtekst van vandaag relateert aan de stranden en alle surfers die daar in zee op een golf lagen te wachten, Windsurfing van The Surfers:

Every day when our homework is done
We go to the beach and gonna have some fun
The ocean is blue
And the weather is fine
With the surfboard sailing all over the sea
A new sensation for you and me
I sure can say
We’ll have a wonderful time

Talking about
Surfing, surfing, windsurfing
Surfing, surfing, windsurfing
V-a-c-a-t-i-o-n
And it’s fun, fun, fun
Everybody has fun, fun, fun
Everybody has fun, fun, fun
Winsurfing fun

Driving down the shore in daddy’s cadillac
With a pretty girl hanging ‘round my neck
Sunset boulevard
Look out here I come
And when the evening comes and the sun goes down
Surferboys and girls coming from miles around
‘Cause we’re gonna have a real party tonight

Talking about
Surfing, surfing, windsurfing
Surfing, surfing, windsurfing
V-a-c-a-t-i-o-n
And it’s fun, fun, fun
Everybody has fun, fun, fun
Everybody has fun, fun, fun
Winsurfing fun

Talking about
Surfing, surfing, windsurfing
Surfing, surfing, windsurfing
V-a-c-a-t-i-o-n
And it’s fun, fun, fun
Everybody has fun, fun, fun
Everybody has fun, fun, fun
Winsurfing fun

Foto’s

Datum: 20180519

Tijd: 9:25 – 18:05 uur

Afstand: 27,3 km

Overnachting: The Imperial B&B, Woolacombe

Wandeling

Na alles ingepakt te hebben en een goed ontbijt, staat de 4^de etappe van het South West Coast Path op stapel.

Meteen aan het begin in Combe Martin kom ik de drie musketiers weer tegen. Wat een timing.

Tot aan Ilfracombe is het goed te doen, niet te veel klimmen en wel fantastische uitzichten. Het gaat onder andere dwars over een camping heen. Ook is in dit eerste stuk geen gebrek aan mogelijkheden om iets te drinken (of te eten).
Ilfracombe is erg toeristisch. Toch vind ik een rustig terras (aan de achterkant van het restaurant) met een mooi uitzicht op zee.
In de haven staat een heel groot (een van de grootste van Engeland) beeld van een half gevilde vrouw. Rare jongens die Engelsen…

Even buiten Ilfracombe kom ik een andere Coast Path wandelaar tegen, Davey, die ik eerder tegen gekomen ben. Hij loopt met zijn hele hebben en houwen op de rug het Coast Path en kampeert overal. We praten even en dan gaan we ieder weer verder in ons eigen tempo.

Na Ilfracombe gaat het over Torrs Walk, een behoorlijke klim.

Even na Torrs Walk kom ik alweer de drie musketiers tegen. Die hebben me blijkbaar ingehaald toen ik een pintje aan het drinken was. Ze staan te twijfelen welke kant ze op moeten. Ik twijfel ook even want er staat geen markering en de beschrijving die ik heb is niet helemaal duidelijk. Gelukkig brengt mijn GPS uitkomst en ik ga ze weer voor de goede richting op.

Het stuk na Ilfracombe is weer behoorlijk zwaar. Niet vanwege de hoogte, maar vanwege de vele daling en stijgingen. Gewoon een kwestie van stug doorgaan. Uiteindelijk kom ik bij Morte Point aan, een rotsformatie die in de zee steekt. Van hieruit zijn de stranden van Woolacombe goed te zien. Het is het nog maar een stukje naar Woolacombe. Dat stukje tikt echter nog flink aan omdat het nog even steil omhoog gaat voordat ik op de weg ben en daarna weer flink omlaag.
Aan het eind wacht echter de Red Barn Inn (heel erg rood) waar ze een mooie selectie bieren hebben…

Weer

Het was vandaag wederom geweldig weer, zonnig en soms zelfs een beetje te warm. Zo’n beetje hetzelfde als gisteren, alleen iets warmer. Geen jas nodig vandaag.

Songtekst van de dag

Omdat hij ook blijft wandelen (lopen), vandaag The Wizard van Black Sabbath:

Misty morning, clouds in the sky
Without warning, a wizard walks by
Casting his shadow, weaving his spell
Funny clothes, tinkling bell

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Evil power disappears
Demons worry when the wizard is near
He turns tears into joy
Everyone’s happy when the wizard walks by

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Sun is shining, clouds have gone by
All the people give a happy sigh
He has passed by, giving his sign
Left all the people feeling so fine

Never talking
Just keeps walking
Spreading his magic

Foto’s

Datum: 20180518

Tijd: 9:35 – 18:20 uur

Afstand: 27,7 km

Overnachting: Blair Lodge, Combe Martin

Wandeling

Vandaag begint goed, ik spaar me de eerste klim uit door met de Clif Railway naar boven te gaan (van Lynmouth naar Lynton). Daarvoor moet ik wel even wachten, de Clif Railway gaat pas om 10:00 uur open hoor ik van de mensen die er werken. Ik klets een tijdje met de werknemers / vrijwilligers en leer dat de Clif Railway geen stroom gebruikt. Alles gaat met water uit het riviertje dat boven op de heuvel stroomt. Er zijn twee treinen en die zijn gekoppeld. Als één trein omhoog moet, dan wordt zijn watertank leeg gelaten, die van de andere trein is inmiddels gevuld. Simpel, doeltreffend en heel groen.
Het laatste kwartiertje kijk ik eerst nog even in de haven van Lynmouth rond.
Aangezien er nog genoeg geklommen wordt vandaag, voel ik me er helemaal niet schuldig over dat ik deze klim oversla 🙂

Daarna gaat het over een wandelpad langs de heuvels en langs de zee. Hier zijn een heleboel wandelaars. Maar dat wordt gaande weg minder. Na verloop van tijd kom ik bij de Valley of Rocks aan. Hier ga ik naar boven om van het uitzicht te genieten. Dan verder langs Lee Abbey. Het pad loopt nu over een weg, maar er is een alternatieve route de meer de kust volgt en door de weilanden gaat. Uiteraard kies ik hiervoor.

Net voordat afsla kom ik nog drie andere wandelaars tegen. We kletsen even en daarna gaan zij via de weg verder en ik via de alternatieve route. De alternatieve route is veel leuker (en veel zwaarder) dan de route ober de weg. Ik loop via weilanden met schapen en via achteraf paadjes langs de kust. Na verloop van tijd kom ik weer terug op de weg. Deze blijf ik een tijdje volgen totdat ik weer een pad inga dat uiteindelijk naar beneden loopt.

Beneden aangekomen, staat er een wegwijzer die de richting aangeeft naar America, Russia, Iceland en New Zealand. Hier kom ik de drie wandelaars weer tegen en we maken een praatje en de nodige grappen over de wegwijzer. Daarna ga ik weer verder, zij hebben een iets langzamer tempo. Later zal ik de drie musketiers nog vaker tegenkomen.

Na een hele tijd kom ik bij Heddon Valley aan. Hier loop ik eerste naar Heddon Beach. Hier staat nog een lime kiln (kalkoven) uit vroeger tijden. Als ik weer terug op het pad ben, kom de drie musketiers weer tegen, ze zitten te rusten op een bankje. We maken weer een praatje en daarna loop ik verder naar de Hunter’s Inn. Ik volg het riviertje, de Heddon, en na een kleine omleiding (het pad naar de herberg is afgesloten omdat er een joekel van een boom omgevallen of omgezaagd is) kom ik bij mijn rustplaats aan.
Hier neem ik een pint en een welverdiend half uurtje rust. Aan een andere tafel zit een wandelaarster die ik gisteren en vandaag al diverse keren tegen ben gekomen. Als ze weggaat, komt ze een praatje maken. Ze loopt iedere dag rondjes omdat ze weer bij haar auto uit wil komen. Ze gaat nu weer terug naar Lynmouth, via een andere route.

Na mijn rust gaat het weer verder. Ik loop via een andere route naar het pad terug. Dan gaat het steil omhoog, Peter Rock rond. Dit is een redelijk link stukje, de klif gaat steil omlaag en het pad is maar zeer smal. Ik blijf nu een flink stuk langs de heuvel lopen op een smal pad met links struiken en de heuvel die verder omhoog gaat en rechts vooral heuvel die omlaag gaat (en het laatste stuk gaat strak omlaag). Nadat het pad een stukje landinwaarts is gegaan, loop ik langs weilanden over een wat breder gras pad. Af en toe gaat het door de wei omdat het pad niet meer begaanbaar is. Ook hier zijn omleidingen geregeld.
Uiteindelijk gaat het weer helemaal naar beneden. Daar steek ik een beekje over en daarna gaat het, zoals gebruikelijk, weer heel steil omhoog, naar Great Hangman deze keer. Het steile stuk duurt gelukkig niet al te lang en de rest van de stijging naar Great Hangman gaat een stuk geleidelijker. Great Hangman is de hoogste zee klif van Engeland en dus ook het hoogste punt van het South West Coast Path (318m).
Net voor ik helemaal boven ben, kom ik de drie musketiers weer tegen. We kletsen weer wat en ik ga verder naar de top. Boven aangekomen, vind ik een cairn, een flinke stapel stenen, maar helaas geen bankje (die zie je anders wel overal). Dan maar op de stenenhoop zitten en uitrusten. Dat heb ik wel verdient na deze klim. De drie musketiers halen me weer in en tijdens de afdaling van Great Hangman lopen we min of meer bij elkaar. Min of meer, want iedereen doet alles in zijn eigen tempo.

De afdaling is behoorlijk zwaar. Ik voel mijn linker knie protesteren. Uiteindelijk komen we echter allemaal onder in Combe Martin aan. Snel naar de B&B voor een douche en daarna het dorp in om iets te eten.

De route van vandaag was behoorlijk pittig. Ik heb een aantal extra’s gedaan, maar niet alles. Al met al heb ik weer een dikke 27 kilometer gelopen.

’s Avonds kom ik de drie musketiers weer tegen in de Dolphin Inn, waar ik ga eten. Hier hebben we meer tijd om te kletsen en dat doen we dan ook.

Weer

Het was vandaag alweer geweldig weer, zonnig en soms zelfs een beetje te warm. Ik had weer mijn dunne jack aangedaan en ook deze keer vrij snel uitgetrokken en in mijn rugzak gestopt. Later heb ik het echter weer aangedaan om niet te verbranden (shirt zonder mouwen en zo).

Songtekst van de dag

Ter ere van het hoogste punt van het South West Coast Path, de Great Hangman, valt vandaag de keuze op Gallows Pole van Led Zeppelin (hoewel de geleerden het er niet over eens zijn of dat de oorsprong van de naam is, zie wikipedia):

Hangman, hangman, hold it a little while,
I think I see my friends coming, Riding many a mile.
Friends, did you get some silver?
Did you get a little gold?
What did you bring me, my dear friends, To keep me from the Gallows Pole?
What did you bring me to keep me from the Gallows Pole?

I couldn’t get no silver, I couldn’t get no gold,
You know that we’re too damn poor to keep you from the Gallows Pole.
Hangman, hangman, hold it a little while,
I think I see my brother coming, riding many a mile.
Brother, did you get me some silver?
Did you get a little gold?
What did you bring me, my brother, to keep me from the Gallows Pole?

Brother, I brought you some silver, yah
I brought a little gold, I brought a little of everything
To keep you from the Gallows Pole.
Yes, I brought you to keep you from the Gallows Pole.

Hangman, hangman, turn your head awhile,
I think I see my sister coming, riding many a mile, mile, mile, mile.
Sister, I implore you, take him by the hand,
Take him to some shady bower, save me from the wrath of this man,
Please take him, save me from the wrath of this mad man.

Hangman, hangman, upon your face a smile,
Tell me that I’m free to ride,
Ride for many a mile, mile, mile.

Oh, yes, you got a fine sister, She warmed my blood from cold,
She brought my blood to boiling hot, To keep you from the Gallows Pole, Pole, Pole, Pole, yeah, yeah
Your brother brought me silver, Your sister warmed my soul,
But now I laugh and pull so hard And see you swinging on the Gallows Pole, yah
But now I laugh and pull so hard And see you swinging on the Gallows Pole, Pole, Pole

Swingin’ on the Gallows Pole! [x3]
Swingin’ on the Gallows Pole, Pole, Pole, Pole, Pole, Pole, Pole, yeah

Foto’s

Datum: 20160516

Tijd: 9:00 – 18:00

Afstand: 25,8 km

Overnachting: The Bottom Ship, Porlock Weir

Wandeling

De eerste wandeling van het South West Coast Path gaat van Minehead naar Porlock Weir. Na een echt Engels ontbijt start ik op tijd. Maar eerst even Minehead in om de voorraden aan te vullen (water en fruit repen).

Daarna terug naar het begin van het pad. Hier vraag ik een andere wandelaar of hij een foto wil maken van mij en het beeldhouwwerk. Dat is min of meer verplicht als je het South West Coast Path loopt 🙂

Daarna begint het pas echt (hoewel ik al meer dan 2 kilometer gelopen heb). Ik kom weer langs The Old Ship Aground en loop daarna Minehead uit. Het eerste stuk gaat door de bossen en meteen flink omhoog, maar wel langs de kust. Na een tijdje kan ik ervoor kiezen om een kleine omweg te maken langs Burgundy Chapel. Uiteraard doe ik dat en dat levert een bezoekje aan een ruine van een kapel op en daarna een zeer steile klim omhoog om weer op het pad te komen.

Eenmaal op het pad terug, gaat het nog een klein stukje verder omhoog naar het North Hill Viewpoint. Hier heb ik een mooi uitzicht. Alleen jammer van de bewolking.

Een stukje verder moet ik alweer een beslissing nemen, ik kan de gemoedelijke en makkelijke route door het binnenland nemen of de rugged versie langs de kust. Uiteraard ga ik weer voor de minst makkelijke optie en kies voor de Rugged Coast Path.

De Rugged Coast Path is een heel mooie route die op en neer door de heuvels langs de kust gaat. Ik kan vaak ver vooruit tegen de volgende heuvel helling zien waar ik straks ga lopen (nadat ik eerst een eind naar beneden en weer omhoog ben gegaan).

Uiteindelijk komt de Rugged Coast Path weer samen met de normale route. Vrijwel meteen is er weer een mogelijkheid om een omweg te maken naar een uitzichtpunt, Hurlstone Combe. Wederom besluit ik om die route maar te nemen en na een stukje over een breed pad gelopen te hebben en daarna via een smal pad door de struiken, kom ik daar aan. Je hebt hier een mooi uitzicht over Porlock en de kust.

Boven aangekomen, tref ik een Deense die aandachtig zit te luisteren. Ze maakt opnamen van de getijden en is op zoek naar het beste punt om dat te doen. We babbelen even en nadat ik een stukje verder bij de echte rotspunt ben geweest, ga ik via een zeer steil en smal pad tussen de struiken door naar beneden. Het pad is zo smal en overgroeit dat ik regelmatig twijfel of er wel een pad is. Maar telkens dient zich weer een route aan als ik doorloop.

Uiteindelijk kom ik weer op het South West Coast Path terecht. Nu volgt een relaxt stukje langs een klein riviertje. Bij Bossington ga ik daar overheen en is het tijd voor een pauze in de beroemde Kitnors Tearoom and Gardens. Dit is gevestigd in een heel mooie cottage die van binnen echter wel erg klein is. Zo klein dat de WC bij de parkeerplaats van het dorp is.
Aangezien dit een tea room is, hebben ze er geen bier. Die pint zal dus moeten wachten tot straks. Ik pas me aan mijn omgeving aan en bestel een cream tea met een fruit scone. Aangezien ik geen idee heb hoe je dat hoort te drinken / eten, is het maar goed dat er geen getuigen bij waren. Ik heb later opgezocht hoe je je bij een cream tea behoort te gedragen en ik denk dat eventuele getuigen geschokt zouden zijn geweest over de manier waarop ik met de scone, de jam, de cream en de tea ben omgegaan 🙂

Omdat ik ruim op tijd in Bossington ben, besluit ik om een extra rondje te lopen het binnenland in naar Allerford en Selworthy. Dit is ook een erg mooie route met leuke uitzichten op de heuvels in dit gebied. Beide dorpjes zijn erg klein en pittoresk met een aantal leuke cottages. In Selworthy loop ik naar de kerk met daarbij een hele oude dooie akker. De meeste grafstenen zijn niet of nauwelijks meer leesbaar.
Via een andere route keer ik weer terug naar Bossington en pik daar het Coast Path weer op.

Aan de rand van Bossington, bij Bossington Farm, koop ik langs de weg een fles natuurlijke appelsap. Mijn water begint namelijk op te raken en natuurlijk appelsap lijkt me ook wel lekker. Dat is het ook en de volgende kilometers drink ik de fles leeg.

Die volgende kilometers gaan door de Marsch, een gebied dat regelmatig bij hoge vloed onder water komt te staan. Dit is eigenlijk een saai stukje. Wel staan er enkele indrukwekkende dode bomen. Uiteindelijk kom ik helemaal bij de kust en gaat het nog een stukje over zeer grove kiezel. En als ik zeer grof zeg, bedoel ik ook heel erg grof. Dat loopt niet echt prettig en ik ben blij als ik omhoog kan, de weg op.

Nog een klein stukje de weg volgen en ik kom in Porlock Weir. Ik zoek The Bottom Ship, maar ik vind alleen The Ship Inn. Die moet ik echter wel hebben. De naamsverwarring is ontstaan omdat er in Porlock en in Porlock Weir beiden een Ship Inn is. Die van Porlock Weir wordt door iedereen Bottom Ship genoemd en die van Porlock Top Ship.

Nadat ik ingecheckt ben (mijn tassen staan al op mijn kamer), is het eerst tijd voor een pint IPA en daarna voor een douche.

Al met al een zeer geslaagde eerste etappe van het South West Coast Path.

Weer

Het weer was eigenlijk prima vandaag. Hoewel er regen voorspeld was, zijn er maar een paar keer een paar druppels gevallen. Eigenlijk niet de moeite waard. Omdat er regen voorspeld was, had ik wel mijn regenjas aangedaan. Dat was wel erg warm. Achteraf gezien had ik beter mijn lichte jack aan kunnen doen.

Het was wel de hele dag behoorlijk bewolkt. Daardoor viel er op diverse plekken weinig van het uitzicht te zien (met name op North Hill).

Songtekst van de dag

De songtekst van vandaag is Solsbury Hill van Peter Gabriel. Ten eerste omdat dat niet ver van Minehead  ligt en ten tweede omdat ik vandaag behoorlijk wat ‘climbing up’ gedaan heb:

Climbing up on Solsbury Hill
I could see the city light
Wind was blowing, time stood still
Eagle flew out of the night
He was something to observe
Came in close, I heard a voice
Standing stretching every nerve
Had to listen had no choice
I did not believe the information
(I) just had to trust imagination
My heart going boom boom boom
“Son,” he said “Grab your things,
I’ve come to take you home.”

To keep in silence I resigned
My friends would think I was a nut
Turning water into wine
Open doors would soon be shut
So I went from day to day
Tho’ my life was in a rut
“Till I thought of what I’d say
Which connection I should cut
I was feeling part of the scenery
I walked right out of the machinery
My heart going boom boom boom
“Hey” he said “Grab your things
I’ve come to take you home.”
(Back home.)

When illusion spin her net
I’m never where I want to be
And liberty she pirouette
When I think that I am free
Watched by empty silhouettes
Who close their eyes but still can see
No one taught them etiquette
I will show another me
Today I don’t need a replacement
I’ll tell them what the smile on my face meant
My heart going boom boom boom
“Hey” I said “You can keep my things,
they’ve come to take me home.”

Foto’s