Datum: 20180711
Tijd: 9:35 -15:00 uur
Afstand: 19,5 km
Overnachting: Abbey House, Abbotsbury
Wandeling
Na het ontbijt loop ik eerst naar het strand bij Eype’s Mouth om naar de kliffen te kijken. Daarna begin ik met wandelen.
In het begin heb ik enkele kliffen die ik omhoog moet, maar ze worden wel steeds lager. Na enkele kilometers en de eerste klif ben ik in West Bay. Hier vul ik mijn water voorraad aan.
Dan gaat het weer even omhoog. Hoewel de kliffen steeds lager worden, zijn ze wel steil. Na nog enkele kliffen en een golf terrein, kom ik in Burton Freshwater. Hier moet ik de rivier Bride oversteken. De officiële route gaat een stukje landinwaarts over een brug, maar ik let niet goed op en steek gewoon op het strand over. Het water komt daar niet hoger dan een paar centimeter en daar kan ik wel doorheen lopen.
Ik doe nog een klifje en dan ben ik in Burton Hive. Hier is het tijd voor een blikje fris en een pauze bij het beach café.
Nog een laatste klif en dan volgt een heel lang vlak stuk langs Chesil Beach. Chesil Beach is zo’n 29 kilometer lang (ik ben er dus nog lang niet vanaf) en bestaat uit allemaal kiezels. Dat is an sich niet zo erg, als je er maar niet overheen hoeft te lopen. Als de kiezellaag te dik is, dan is er bijna geen doorkomen aan. Het lijkt op lopen over los zand.
In het begin ga ik af en toe een klein stukje over de kiezel, dat is goed te doen. Daarna volgt een heel traject dat een stukje van het strand af loopt, langs de weilanden. Dat is relaxt lopen en omdat het vlak is, meters maken.
Helaas keer ik weer terug naar het strand en volgt er een lang stuk over en door de kiezel. Dat is afzien. De enige manier om hier enige verbetering in te brengen is om zo veel mogelijk over de vegetatie te lopen die er af en toe is. Als ik bij een parkeerplaats kom, hoop ik dat ik het gehad heb. Helaas, na de parkeerplaats gaat de kiezel weer verder.
Bij een tweede parkeerplaats, ik ben nu 2 kilometer voor Abbotsbury, neem ik een pauze bij een schuur waar ze ijs en dergelijke verkopen. Een ijsje gaat er wel in na dat geploeter.
Na deze pauze heb ik nog een klein stukje kiezel en dan is het afgelopen voor vandaag. Het gaat weer langs gewone wandelpaden en ook landinwaarts. Ik volg het Coast Path tot aan de Swannery. Hier had ik in principe wel naar binnen willen gaan, maar £ 12,50 om een paar zwanen te zien vind ik wat te veel. De rest van de Swannery is waarschijnlijk wel leuk, maar vooral op kinderen gericht.
Dus gaat het richting dorp en de kapel van St. Catherine. Die kapel ligt op een heuvel en daar loop ik eerst naar toe. Van de top van de heuvel heb je een geweldig uitzicht naar alle kanten.
Nadat ik de kapel bekeken heb en van het uitzicht heb genoten, loop ik weer omlaag naar het dorp. Bij The Ilchester Arms neem ik een pint en daarna gaat het naar mijn overnachtingsadres voor vandaag.
Alles bij elkaar was het eerste stuk van vandaag een geweldige wandeling en het tweede stuk iets minder. Dat kwam voornamelijk door het geploeter door de kiezel.
Weer
Prima wandelweer, zonnig en later op de dag ook wat bewolkt. Dat houdt de hitte een beetje weg. Uiteraard droog. Dat is hier aan de grond ook wel te zien.
Songtekst van de dag
Vandaag heb ik veel over kiezels / stenen gelopen en die rolden onder mijn voeten weg. Als ik niet uitkeek, was ik zelf weggerold… Daarom vandaag Papa Was A Rollin’ Stone van The Temptations:
It was the third of September
That day I’ll always remember,
Yes, I will
‘Cause that was the day that my daddy died
I never got a chance to see him
Never heard nothin’ but bad things about him
Mama, I’m depending on you
To tell me the truth
Mama just hung her head and said, “Son,..
Papa was a rolling stone.
Wherever he laid his hat was his home.
And when he died, all he left us was alone.
Papa was a rolling stone, my son.
Wherever he laid his hat was his home.
And when he died, all he left us was alone.”
Hey, mama!
Is it true what they say that papa never worked a day in his life?
And, mama, some bad talk goin’ round town sayin’ that papa had three outside children and another wife,
And that ain’t right
Heard them talking papa doing some store front preachin’
Talked about saving souls and all the time leechin’
Dealing in debt and stealing in the name of the Lord
Mama just hung her head and said,
“Papa was a rolling stone, my son.
Wherever he laid his hat was his home.
And when he died, all he left us was alone.
Papa was a rolling stone.
Wherever he laid his hat was his home.
And when he died, all he left us was alone.”
Hey, mama,
I heard papa called himself a “Jack Of All Trades”
Tell me is that what sent papa to an early grave?
Folks say papa would beg, borrow, steal
To pay his bills
Hey, mama,
Folks say papa never was much on thinking
Spent most of his time chasing women and drinking
Mama, I’m depending on you
To tell me the truth
Mama looked up with a tear in her eye and said, “Son,..
Papa was a rolling stone (well, well…)
Wherever he laid his hat was his home
And when he died, all he left us was alone
Papa was a rolling stone
Wherever he laid his hat was his home
And when he died, all he left us was alone.”
I said, “Papa was a rolling stone (yes, he was, my son)
Wherever he laid his hat was his home
And when he died, all he left us was alone
My daddy was (papa was a rolling stone), yes, he was
Wherever he laid his hat was his home
And when he died, all he left us was alone.”
Ik loop eerst naar het dorp en onderweg vul ik mijn water voorraad aan bij de Co-op. Dan gaat het langs de zee verder en al snel ook omhoog. Door een aantal velden en een bos.
Helaas is er dan een omleiding. Er is weer eens een klif omlaag gezakt en daardoor hebben ze het Coast Path om moeten leggen. Deze omleiding gaat echter voor een groot deel langs de weg en voor een flink deel ook langs een drukke weg. Er is wel een stuk dat goed te doen is, dwars door een golf terrein. Dat is echter vervelend voor de golfers. Normaliter loop ik langs de rand van een golf terrein, hier loop ik er echt dwars doorheen en enkele golfers moeten wachten totdat ik voorbij ben.
In Charmouth kom ik weer op de route en aan het strand terecht. Hier neem ik een korte pauze voor een flesje limonade. Voor me ligt Stonebarrow en Golden Cap.
Uiteindelijk kom ik boven op de klif bij Stonebarrow aan. Vanaf hier wordt alles beter. Er volgt nu een lekker stukje klif wandelen. Voordat ik de klim naar Golden Cap begin, wijk ik nog even van de route af om door Stanton St Gabriel te lopen, een piepklein gehucht uit de 13de eeuw.
Nu gaat het even serieus naar boven. Ik klim naar Golden Cap, het hoogste punt van de Engelse zuidkust. Het is een flinke klim, maar het resultaat is er dan ook wel naar. Vanaf hier heb je een fantastisch uitzicht naar twee kanten.
De afdaling van Golden Cap is vrij rustig, naar Seatown. Hier is het tijd voor koffie bij de beach shop. Ik heb nog een stukje te gaan (en te kimmen) voordat ik bij Eype’s Mouth ben, waar mijn hotel voor vandaag ligt.
Na de koffie volgt nog een mooi stukje Coast Path over een paar kliffen. Het is wel flink klimmen, maar een mooie route met mooie uitzichten.
Als ik de was weer opgehaald heb, neem ik de bus terug naar het hotel. Dat ligt namelijk een eind de heuvel op en met dit warm weer heb ik geen zin om de tas met was naar boven te sjouwen. Het is ten slotte een rustdag…
Na de brouwerij verdeel ik mijn tijd over een tweetal terrassen aan zee om verder te lezen onder het genot van een lekker biertje.
Vandaag staat in het teken van de Engelse jungle. Maar voor het zover is, ga ik eerst in Beer bij de plaatselijke winkel even flink wat water inslaan. Het is weer erg warm en ik kom vandaag niks tegen. Het laatste dat ik wil is zonder water komen te zitten.
Na de boodschappen gaat het meteen omhoog. Ik heb nog één klif te gaan en dan kom ik in Seaton. Seaton ligt maar een klein stukje bij Beer vandaan (maar wel met een klif ertussen). In Seaton volg ik weer de promenade, de route langs het strand.
Aan het eind van Seaton ga ik nog even van de kust af om over de oudste betonnen brug van Engeland, de Axmouth Bridge (1877), de rivier de Axe over te steken. Daarna gaat het even flink omhoog naar een golf terrein. Daar loop ik dwars doorheen en dan kom ik op het point of no return. Een bord waarschuwt mij dat het komende stuk 3,5 tot 4 uur lopen is en dat er geen mogelijkheden zijn om naar zee of het binnenland af te zwaaien. Oftewel, als je hieraan begint, dan moet je het afmaken of teruglopen.
Ik overweeg alle opties en controleer of mijn jungle uitrusting compleet is. Na veel wikken en wegen besluit ik om de gok te wagen en ik begeef me op het jungle pad. De jungle waar we het hier over hebben is de Axmouth – Lyme Regis Undercliff, een gebied waar in het verleden diverse aardverschuivingen hebben plaatsgevonden (lees kliffen die naar beneden donderen). Omdat het gebied te onstabiel is, is er door de mens nooit echt ingegrepen. Dat heeft geleidt tot een groen gebied dat uniek is in Engeland. Het Coast Path gaat hier dwars doorheen, een route van zo’n 13 kilometer.
Het eerste stuk gaat langs velden en over kliffen en stelt kwa jungle nogal teleur. Maar dan kom ik bij een bord dat de Undercliff beschrijft en vanaf daar gaat het inderdaad door de jungle. Alles is groen en groeit hier door elkaar. Ook is het hier vochtig genoeg, ondanks de droogte elders. Er is een grote diversiteit aan planten en bomen. Uiteindelijk onderscheidt ik twee soorten terrein. Daar waar geen grote bomen staan, is alles overwoekerd met struiken en andere lage planten. Daar waar wel grote bomen staan, is de grond nog te zien en zijn er meer ‘open’ plekken.
Om het wandelaars makkelijker te maken, hebben ze halverwege een toren neergezet. Dat is handig, dan weet je dat je op de helft bent. Hier is tevens een weg en er staat zelfs een auto geparkeerd. Zo afgelegen is het hier dus ook niet.
Nu gaat het nog een stuk langs het strand van Lyme Regis. Hier is het hartstikke druk, goed weer en zondag. Bij de Rock Point Inn stop ik voor een pint op het terras. Daarna loop ik de heuvel op naar mijn hotel voor de komende twee nachten.
Al met al was vandaag een totaal andere ervaring dan het Coast Path tot nu toe. Zeker leuk voor de afwisseling. Wat me wel tegenviel van de jungle was het aantal bloemen. Volgens de beschrijvingen hadden er veel (unieke) bloemen moeten groeien. Daar heb ik niets van gezien, alles was groen en er waren maar weinig bloemen. Waarschijnlijk de verkeerde tijd van het jaar.
Tja ik heb vandaag een beetje door de jungle gerend, vandaar 
Ik begin vandaag lekker relaxt. Langs het strand in Sidmouth. Dat is echter van korte duur, daarna gaat het snel flink omhoog naar Salcombe Hill. Dat is de eerste van drie flinke stijgingen die ik vandaag te verwerken krijg. Gelukkig zitten ze alle drie in het begin van de route.
Maar bij Weston Mouth gaat het dan toch weer naar beneden, helemaal deze keer, tot op het strand. En meteen weer helemaal omhoog. Dit is de laatste grote stijging van vandaag. Er volgt een flink stuk klif top wandelen waarbij ik langzaam weer omlaag loop. Het gaat door weilanden en er is behoorlijk wat volk op de been. Dat zal wel komen omdat het zaterdag is.
Als ik in Branscombe Mouth aankom, is het tijd voor een pauze. Water voorraad aanvullen en een blikje sap. Omdat ik het ergste van vandaag gehad heb en omdat het vandaag een korte route is, besluit ik om Branscombe in te lopen. Daar staan enkele leuke cottages en er is ergens een pub.
Als ik via de weg naar de tweede kern loop, vind ik daar de Masons Arms. Dat komt mooi uit, een pintje op het terras in de schaduw lijkt me wel wat.
Na deze welkome pauze zoek ik mijn weg weer naar het Coast Path. Dat is niet zo heel erg moeilijk en eenmaal weer bij de kust aangekomen, gaat het over het lower cliff path onder langs Hooken Cliff. Dat betekent niet dat ik niet omhoog hoef te lopen, maar alleen dat ik eerst onderlangs loop en daarna pas omhoog klim. Het is echter niet zo’n grote stijging (relatief gezien).
Ik loop nu rondom Beer Head. Aan het begin kan ik helemaal terugkijken tot Start Point (daar was ik een week geleden). Als ik Beer Head rondgelopen ben, kan ik helemaal vooruit kijken en zie ik het grootste stuk van het Coast Path dat ik nog moet lopen, tot aan Portland.
Van Beer Head gaat het rustig aan naar beneden, naar Beer. Fantastische naam voor een dorp in Engeland 🙂 Hier ga ik meteen naar de Anchor Inn, mijn adres voor de nacht. Dat komt goed uit, want hier hebben ze een Beer Garden en life muziek. Na mijn pint check ik in en ga ik douchen. In de tussentijd begint Engeland aan de wedstrijd. Als ik klaar ben en nog een pint wil, moet ik me een weg tussen voetbalsupporters banen die allemaal naar een (vrij klein) scherm staan te staren (en allemaal voor de bar uiteraard). Ik ga weer lekker buiten in de Beer Garden zitten en begin aan dit verslag. Uiteindelijk heeft Engeland volgens mij gewonnen…
Ik begin vandaag met een flinke wandeling langs het strand (niet over) in Exmouth. Ik loop helemaal tot het einde en daar gaat het omhoog. Vandaar gaat het over smalle paadjes en door weilanden naar een groot vakantiepark. Ik heb hier een goede zicht op het komende stuk van de route, het gaat weer even omhoog voordat ik in Budleigh Salterton ben.
Maar voordat ik daar kom, loop ik eerst langs Sandy Cove. Dochter nummer 2 heeft haar eigen strand 🙂
Aan het einde van de sea wall, kom ik bij de rivier de Otter. Hier is geen ferry maar het Coast Path gaat via de eerste brug die een stukje landinwaarts ligt. Een paar kilometer vlak wandelen langs de rivier monding.
Als ik weer terug bij de kust ben, gaat het omhoog en daarna volgt een flink vlak stuk waarbij ik op een gegeven moment in de verte de echte uitdaging van vandaag zie liggen, High Peak / Peak Hill.
Nadat ik door nog een vakantiepark gelopen ben, begin ik aan deze uitdaging. Naar High Peak gaat het flink omhoog en het laatste stuk is erg steil. Daarna volgt een vlak stukje en dan gaat het verder omhoog naar Peak Hill. En dat allemaal op de laatste kilometers van de route.
Daarna gaat het rustig aan omlaag naar Sidmouth. In Sidmouth loop ik eerst langs de zee en daarna een rondje door het dorp op zoek naar een terras. Dat vind ik uiteindelijk bij Dukes. Als ik me daar geïnstalleerd heb met een pint en check waar ik vannacht verblijf, blijkt dat ik helemaal goed zit. Bij Dukes dus.
Vandaag heb ik een lange en afwisselende dag voor boeg. Het eerste stuk is behoorlijk zwaar, daarna valt het wel mee. Verder heb ik twee ferries, 1 over de Teign en 1 over de Exe. Met name die laatste, op het eind van de wandeling moet ik zien te halen. Officieel gaat de laatste altijd om 16:10 uur en in het seizoen (nu dus) om 17:10 uur. Maar blijkbaar valt de laatste nog wel eens uit als er weinig animo is. Nou zal dat vandaag wel meevallen, maar ik mik voor alle zekerheid toch op die van 15:10 uur.
Maar eerst het lastige stuk. Van Babbacombe tot Teignmouth gaat het over de kliffen en het gaat continu op en neer. Normaal als je omhoog loopt, dan blijf je daar ook even voordat het weer omlaag gaat. Maar niet vandaag. Als ik boven ben, gaat het meteen weer omlaag en als ik beneden ben, meteen weer omhoog. Dat noemen ze nou afmatten…
Als ik in Shaldon aankom, dan is dat gelukkig afgelopen. Daar neem ik de eerste ferry naar Teignmouth. De ferry komt net aan als ik aan het strand aankom.
Daarna kenmerkt de route zich door lange vlakke stukken en af en toe een heuveltje. Die lange vlakke stukken bestaan voor een groot deel uit twee sea walls waar ik overheen loop, 1 in Teignmouth en 1 in Dawlish. Dat kan omdat het eb is. Beide sea walls lopen tussen het spoor en de zee. Als je er eenmaal aan begint, kun je ze alleen afmaken of teruggaan.
Als ik bij de rivier de Exe aankom, denk ik ook vlak bij de ferry te zijn. Dat valt tegen, daarvoor moet ik nog dik 4 kilometer lopen. Het stuk is wel helemaal vlak. Het gaat langs de Exe Estuary Trail, totdat ik in Starcross ben. Daar vertrekt de ferry. Als ik aan kom lopen, zie ik nog net de ferry van 14:10 uur vertrekken. Geen probleem, vlak bij is The Atmospheric Railway In en daar ga ik naar binnen voor een pint.
Om even over 3 uur sta ik klaar voor de ferry. Er is verder nog niemand. Even later komen er nog twee dames aan die ook met de ferry mee willen. Die komt even later aanvaren en nadat alle passagiers gelost zijn, kunnen we aan boord. De overtocht van Exmouth naar Starcross lijkt een stuk populairder dan omgekeerd. Er kwamen wel 20 mensen van de ferry en wij zijn nog steeds maar met zijn drieën.
Na een tijdje kom ik bij Brixham Battery uit, alweer een verdedigingswerk uit de tweede wereldoorlog. Hier hebben ze er ook een militair museum bij gemaakt. Dat is in principe een groot woord voor het kleine gebouw en de paar oorlogs artefacten die ze buiten hebben staan.
Even verder kom ik bij Elberry Cove. Hier loop ik over de pebbles en daarna verdwijn ik in het bos. Het gaat nu een flink stuk door het bos. In principe een lekker stukje lopen. Maar wel goed het pad in de gaten houden. Want behalve de normale stenen en rotsen, moet ik nu ook uitkijken voor boomwortels. Gevaarlijke dingen die boomwortels, als je niet uitkijkt springen ze zo voor je voeten…
Nadat ik langs diverse stranden ben gelopen, kom ik in Paignton. Hier is helaas alles dicht, ook de Inn on the Quay. Begrijpelijk met dit weer, maar niet wenselijk. Gelukkig is er koffie te krijgen in de beach shop. Hier kan ik niet zitten, maar wel even schuilen. Het is namelijk weer begonnen met regenen.
Na Torquay gaat het weer meer de natuur in. Bij het beach cafe op Meadfoot Beach is het weer tijd voor een kop koffie. Hier kan ik wel zitten, buiten wel te verstaan, maar dat is nu geen probleem, het is droog.
Na Meadfoot Beach gaat het naar Hope’s Nose en vanaf daar volgt weer een flinke boswandeling. Dit is wel relaxt wandelen, totdat ik bij een boom uitkom die nog maar pas over het pad gevallen is. Ik bekijk de opties en besluit om onderlangs te gaan. Je kunt zien dat dit nog maar pas gebeurd is. Afgezien van het feit dat de boom anders al opgeruimd zou zijn, is er nog geen echt alternatief pad ontstaan.
Als ik uit het bos kom, ben ik op Babbacombe Beach. Hier is het tijd voor een blikje drinken bij het strandtentje. Van Babbacombe Beach ga ik via een trappenstellage en een stukje bospad naar Oddicombe Beach. Hier gaat een klif baan omhoog. Ik volg deze een stukje omhoog, totdat het Coast Path afdraaid.
Uiteindelijk ga ik weer helemaal omhoog de klif op. Daar verlaat ik het Coast Path om naar mijn B&B in Babbacombe te lopen. Als ik Babbacombe in loop, zie ik groot ‘Platform 5 Brewing Company’ op een gebouw staan. Een pub waar ze bier van een onbekende brouwerij hebben, tja daar kan ik niet aan voorbij gaan.
Weer een grijze dag. Nog voordat ik Brixham uit was, begon het al te regenen. Dat ging later over in miezer regen. De rest van de dag bleef het erg grijs en af en toe viel er regen of motregende met. Weinig wind vandaag.
De dag begint, zoals wel vaker aan deze kant van Engeland, met een ferry overtocht, over de Dart deze keer. Er zijn diverse mogelijkheden, maar ik kies voor de lower ferry en niet de passenger ferry. Het enige verschil is het opstap punt, ze komen aan de Kingswear kant op hetzelfde punt aan.
In Kingswear aangekomen pak ik het Coast Path weer op en loop eerst een stukje langs diverse (vakantie)huizen. Ergens mis ik waarschijnlijk een aanwijzing want even later kan ik niet meer verder. Het pad is afgesloten. Dus een stukje terug en dan nog maar eens proberen op de weg een beetje hogerop. Daar staan ook weer Coast Path markeringen. Het oude pad is afgesloten vanwege een instabiele klif.
Als ik Kingswear uit ben, begint het te regenen. Ik loop onder de bomen en blijf daar even schuilen. Het komt er even flink uit, maar gelukkig houden de bomen alles tegen en sta ik droog.
Ik denk dat ik er goed vanaf gekomen ben, maar die vlieger gaat niet op. Een tijdje later begint het weer flink te regenen. Ik loop nog steeds (of alweer) onder de bomen, maar deze keer houden ze niet alles tegen (wel veel). Ik wordt uiteindelijk toch nog goed nat, hoewel mijn broek grotendeels droog blijft. En dat allemaal zonder jas…
Maar uiteindelijk wordt het helemaal droog. Ik ben intussen onder de bomen uitgekomen en kom bij een kustwacht station uit. Hier zijn ook de restanten van een verdedigingswerk uit de tweede wereldoorlog te zien, Brownstone Battery, daar loop ik dwars doorheen (uiteraard met een extra afdaling en stijging).
Er wordt aan het pad gewerkt. Drie mannen zijn bezig om de eerste aanzet voor een ’trap’ te maken. Ik maak een praatje met ze en vertel ze dat ik het hele Coast Path aan het lopen ben. Daarop willen ze weten of dit stuk het mooiste stuk is 🙂 Waarop ik tactisch antwoord dat alle stukken mooi zijn, maar allemaal anders.
Bij Sharkham Point komt er enige rust in de hoogteverschillen en gaat het wat meer op hetzelfde niveau verder, met geleidelijke (en kleine) hoogteverschillen. Even verder bij Berry Head begint het weer te regenen, gelukkig maar even. Op Berry Head zijn de restanten van een groot fort uit de tijd van Napoleon te zien. Normaliter had ik daar wel even tijd voor gemaakt, maar gezien het weer loop ik door.
Als ik in Brixham aankom, miezert het, het zit niet mee met het weer vandaag. In de haven van Brixham staat een standbeeld van Willem III van Oranje, ter ere van de 
En alweer een rustdag vandaag, in Dartmouth deze keer. De afgelopen twee rustdagen had ik geluk omdat ze een laundry service hadden in het hotel waar ik verbleef. Vandaag moet ik zelf naar de wasserette, maar ik heb toch weer geluk. Het vrouwtje dat de wasserette runt biedt aan om de was voor me te doen (tegen betaling natuurlijk). Geen probleem, daar maak ik graag gebruik van. Hoef ik niet in de wasserette te blijven rondhangen tot alles klaar is.
In plaats daarvan verken ik Dartmouth een beetje en ga ik bij de tourist information langs om te kijken wat er zoal te doen is. Er zijn mogelijkheden om een boottocht te maken, dat lijkt me wel wat.
Maar eerst ga ik de was weer halen en daarna eet ik in een pub een soepje, met een pint erbij natuurlijk. Na de lunch ga ik naar de kade en ben precies op tijd om op de schoepenrad boot te stappen die een ‘cruise’ van dik een uur over de rivier de Dart gaat maken. Eerst een stukje richting zee tot aan de riviermonding en dan een flink stuk stroomopwaarts, langs het huis waar Agatha Christie heeft gewoond (Greenway House).
Na het boottochtje ga ik nog een tweetal pubs bezoeken. Een omdat er een mooi groot terras met uitzicht op de rivier is en de ander omdat het de oudste pub van Dartmouth is.
