Dit is bericht 3 van 3 afsluitende berichten van mijn blog over het South West Coast Path.
Als laatste rest mij nog om iedereen te bedanken die mijn wandelavontuur mogelijk heeft gemaakt:
- Mijn gezin, die het meer dan 9 weken zonder mij hebben moeten doen en daarmee ook allerlei zaken moesten doen die ik normaal regel.
- Encounter Walking Holidays voor het regelen van mijn bagage vervoer, de overnachtingsadressen en alle informatie en tips die ze me gegeven hebben.
- Luggage Transfers voor het daadwerkelijk vervoeren van mijn bagage, die zonder uitzondering altijd aanwezig was als ik klaar was met wandelen.
- De weergoden (iedereen mag zelf invullen welke).
- Collega’s waarvan er enkele ook werk van mij hebben overgenomen terwijl ik weg was.
- B&B, hotels, etc.
- Wasserettes die me geholpen hebben met de was of deze zelfs voor mij deden.
- Veermannen die ervoor gezorgd hebben dat ik niet nog meer rivieren moest doorwaden…
- Bar personeel en bedienend personeel in pubs, restaurants en andere gelegenheden die voor mijn natje en droogje zorgden.
- Alle leuke mensen die ik onderweg ontmoet heb, mede wandelaars en anderszins, voor de leuke gesprekken van kort tot lang.
- Blog lezers en commenters voor het volgen van mijn avonturen en de reacties die ik daarop gekregen heb (zowel via de blog als in de mail en de app).
De laatste song tekst van Rush is erg toepasselijk, Marathon:
It’s not how fast you can go
The force goes into the flow
If you pick up the beat
You can forget about the heat
More than just survival
More than just a flash
More than just a dotted line
More than just a dash
It’s a test of ultimate will
The heartbreak climb uphill
Got to pick up the pace
If you want to stay in the race
More than blind ambition
More than simple greed
More than a finish line
Must feed this burning need
In the long run…
[Chorus:]
From first to last
The peak is never passed
Something always fires the light that gets in your eyes
One moment’s high, and glory rolls on by
Like a streak of lightning
That flashes and fades in the summer sky
Your meters may overload
You can rest at the side of the road
You can miss a stride
But nobody gets a free ride
More than high performance
More than just a spark
More than just the bottom line
Or a lucky shot in the dark
In the long run…
[Chorus]
You can do a lot in a lifetime
If you don’t burn out too fast
You can make the most of the distance
First you need endurance
First you’ve got to last…
[Chorus]
Na een wat later ontbijt dan de afgelopen weken, rijden we van Folkestone naar Dover. Een half uurtje rijden. We zijn ruim op tijd voor onze ferry van 10:40 uur, maar niet zo vroeg dat we een eerdere ferry krijgen. Geen probleem, even wachten en we kunnen al aan boord.
De zee is redelijk kalm en de ferry overtocht gaat soepeltjes. In ieder geval tijd om iets te drinken (koffie en fris).
Dit is nog niet het laatste bericht van deze blog. Ik zal binnenkort nog een terugblik plaatsen met een overzicht van mijn avontuur in getallen…
Ik heb gelukkig een bus gevonden die om de hoek van het café vertrekt en rechtstreeks naar West Lulworth gaat. Die gaat maar een paar keer per dag, maar dat is geen probleem. Die van 10:00 uur kan ik makkelijk halen.
Daarna gaat het rechtstreeks naar Folkestone, waar we vannacht nog een keer overnachten voordat we morgen de ferry nemen en naar huis rijden. We komen weer door Poole en ook langs South Haven Point waar we dezelfde ferry als gisteren nemen, maar nu met de auto.
In Sandstone checken we in en blijven lekker in het hotel zitten om te eten en nog wat te drinken. We hebben een room with seaview!
Na het ontbijt en afscheid genomen te hebben van onze gastheer en dame, David en Ann, ging dan toch eindelijk de laatste wandeling beginnen. Lise had nog wat last van de blaren van gisteren, maar wilde toch proberen om te wandelen.
Nadat we Worth Matravers achter ons gelaten hadden, kwamen we weer op het Coast Path bij de steengroeve bij Winspit. Na daar even rondgekeken te hebben, ging het verder waar we gisteren gebleven waren.
Na verloop van tijd werd het tempo steeds langzamer (zonder dat Lise daar erg in had). Ik had al in de gaten dat dit het niet ging worden, maar we moesten eerst in de bewoonde wereld komen voordat ik iets kon doen.
Tijdens de klim naar Ballard Point kwam ik nog een hele horde schooljeugd tegen die blijkbaar een wandel uitje hadden. Het duurde even voordat ik die voorbij was.
Vanaf Old Harry ging het langzaam omlaag om uiteindelijk op het strand terecht te komen. De laatste kilometers gingen over het strand naar South Haven Point waar Lise inmiddels op mij aan het wachten was. Na ook nog een stukje naaktstrand gepasseerd te hebben, kwam het eind beeld dan toch in zicht.
Uiteraard hebben we de nodige foto’s gemaakt met het eind beeld erbij. Helaas was er bij het eind beeld nergens iets te drinken te krijgen. Dus met de ferry en de bus naar Poole voor een welverdiende pint.
Vandaag begon met het inpakken van de tassen. Die moeten om 09.00 uur klaar staan zodat ze voor ons naar de volgende overnacht plek gebracht kunnen worden. In de weken dat pap dat nu al iedere ochtend heeft moeten doen heeft hij voor zichzelf een systeem ontwikkeld voor het inpakken van zijn tassen. Maar omdat nu een deel van zijn bagage al in de auto ligt en een deel van mijn bagage nu in de tassen moet heb ik uiteraard het hele systeem in de war geschopt. Maar na even puzzelen zit alles netjes in de tassen en gaan we naar beneden voor het ontbijt (een echt Engels uiteraard).
Eerst lopen we naar Lulworth Cove dit is een ronde inham die natuurlijk is ontstaan. Hier lopen we helemaal omheen. We beginnen onderlangs over een kiezelstrand, man wat is dat lomp lopen. Iets na de helft van de cove loopt er een trap naar boven die we nemen om verder boven over rond de cove te lopen.
Vrij snel nadat we Lulworth Cove achter ons hebben gelaten komen we bij een militair oefen terrein. Dit terrein is meestal gesloten maar in de weekenden (op een paar uitzonderingen na) zijn ze open en mag je er doorheen lopen. Niet lang nadat we het militaire oefen terrein zijn binnen gelopen komen we bij de eerste echte heuvel van vandaag. Bij Lulworth Cove gingen we ook al omhoog maar dat stelde niet heel veel voor, dat was voornamelijk van het strand af komen. De eerste klim is meteen een hele steile en pittige maar wanneer we naar boven zijn geklauterd staat er een mooi picknick bankje waar we even op kunnen bij komen. Terwijl we daar zitten zien we iemand in rap tempo achter ons aan komen. Wanneer hij boven is wisselen we een aantal woorden en vragen of hij ook wil zitten. Hierop antwoord hij dat dat niet nodig is want hij moet nog een heel stuk en na ons nog een fijne dag gewenst te hebben rent hij er vandoor. Pff hij kwam al heel snel omhoog waar wij net hadden geploeterd en nu rent hij ook nog gewoon door. Heel veel respect want ik doe het hem niet na vooral niet in de volle zon.
Na even uitgerust te hebben boven gaan we verder en dan gaan we eigenlijk meteen weer omlaag. Terwijl we omlaag lopen zien we verschillende militaire voertuigen staan waaronder een aantal tanks met daar rondom heen heel veel koeien in verschillende kleurtjes die van de ene kant naar de andere kant aan het lopen waren. Eenmaal beneden aangekomen konden we meteen weer omhoog en dus begonnen we aan de tweede klim van de dag. Onderweg naar boven zagen we nog wat achtergelaten koeien achter de rest aan rennen en eenmaal boven was het weer tijd om even op adem te komen. Vanaf de top van de heuvel konden we ook een kasteel zien liggen, of nou ja wat er van over was. Nadat je omhoog bent gegaan ga je meestal uiteindelijk ook weer omlaag. Daar hoefden we ook nu niet lang op te wachten want bijna meteen nadat we boven waren gekomen konden we weer omlaag maar nu bleven we ook even beneden.
Na een stuk zonder al te veel hoogte verschillen komen we bij een strand aan waar heel wat mensen op het strand liggen (nog altijd op het militair terrein). Hier hebben we de keuze om of verder over het Coast Path te lopen of om naar Tyneham te gaan. Tyneham is een spookdorpje, het is in 1943 verlaten door alle inwoners zodat het leger zich er kon voorbereiden op D-Day. Omdat het dorp nu nog altijd in militair oefen terrein ligt hebben de bewoners nooit terug kunnen keren en is het een spookdorp geworden. De kerk en het schoolgebouw zijn opgeknapt en hier zouden touchscreen borden moeten hangen met de verhalen van de vroegere bewoners. Uiteraard kiezen we ervoor om om te lopen en even in het spookdorp te gaan kijken. Wanneer we daar komen lopen we eerst even het parkeerterrein op waar iedereen die op het strand ligt geparkeerd heeft in de hoop dat daar iemand staat die drinken verkoopt. Maar we hebben pech, er staat niemand met drinken. Dus lopen we naar de oude gebouwtjes die we eerst even links hadden laten liggen. Dit zou Tyneham moeten zijn. Maar veel meer dan een boerderij met een schuur, wat stallen en een kippenhok vinden we niet. Waar die school en kerk zijn is voor ons een groot vraagteken. Na nog even rond te hebben gekeken besluiten we dat het wel een echt spookdorp moet zijn. Momenteel is het namelijk redelijk verdwenen maar als zoveel mensen toch beweren dat het hier is zal het dorp hier wel af en toe rond spoken.
Wanneer we het spookdorp achter ons laten gaat het meteen weer omhoog en daarna heel langzaam maar zeker zigzaggend omlaag. Onderweg komen we weer verschillende koeien tegen, deze keer nog maar in 2 verschillende kleuren. Uiteindelijk lopen we het militair terrein weer af en vlak daarna komen we bij Kimmeridge Bay. Hier liggen weer heel wat mensen op het strand en dus is er ook een parkeerplaats in de buurt. Hier hebben we meer geluk, iemand verkoopt niet alleen flesjes water maar ook nog ijsjes. We vullen onze watervoorraad aan en bestellen allebei een ijsje dat we vervolgens rustig op eten aan de rand van de klif boven het strand. Wanneer de ijsjes op zijn lopen we verder en gaan we nog even naar binnen bij het Marine Centre. Daar maken we kort een praatje en nadat we vertellen dat we niet op het strand komen liggen maar aan het wandelen zijn vragen ze of we nog lege waterflessen hebben die we zouden willen vullen. Om de water voorraad nog iets verder aan te vullen laten we nog twee lege flesjes die we bij hebben vullen en daarna gaan we snel weer verder.
Uiteraard gaat het meteen weer omhoog gelukkig weer met traptreden anders was het nog vervelender geweest om zo stijl omhoog te gaan. Hier is het bijna helemaal trap tot boven maar dat is niet altijd zo. Bij de vorige klimmen die we vandaag hebben gehad hadden we of geen of alleen maar op stukjes van de weg omhoog traptreden. Maar wanneer er geen officiële traptreden zijn dan zijn er vaak wel een soort traptreden uitgesleten waar mensen vaak gelopen hebben. Wanneer we boven komen blijf het weer een stukje redelijk vlak en kunnen we uitkijken over een groot deel van wat we nog moeten (ook van wat we al gehad hebben maar dat ligt achter ons dus om dat te zien moeten we ons eerst omdraaien). Omdat we er van de zijkant tegenaan kijken kunnen we al ruim op tijd zien dat we nog wel een keer omhoog en omlaag en omhoog en omlaag en omhoog en….. jullie snappen het wel.
Wanneer we bij de volgende klim aankomen zijn daar ook weer deels traptreden die we kunnen gebruiken en boven aangekomen rusten we weer even uit op een bankje. Als we weer op adem zijn gekomen lopen we weer verder, omlaag. Beneden aangekomen duurt het niet lang of we mogen weer omhoog, ook weer met deels traptreden. Wanneer we weer boven zijn hebben we een mooi uitzicht op een deel van wat we nog moeten. Maar voor we daar zijn moeten we eerst een stuk landinwaarts. We hebben de hoop dat we nu voorlopig even hoog blijven en pas weer omlaag moeten bij het stuk wat we in de verte al zien liggen. Maar helaas is niets minder waar en moeten we na een klein stukje lopen alweer stijl omlaag. Hier komen we voor het eerst weer mensen tegen na het Marine Centre. Wanneer we weer bijna beneden zijn lopen we door een wei vol met schapen. Nu zijn we vandaag al eerder schapen tegen gekomen maar deze maken toch een partij herrie. Eerst mekkeren ze een voor een en uiteindelijk allemaal samen in koor.
Nu we landinwaarts zijn gelopen kunnen we naar het dorp lopen waar we vannacht overnachten maar we kunnen ook alvast een stuk van de route van morgen lopen. Dat bespaart ons morgen heel wat kilometers en is nu niet heel ver om want het dorp waar we heen moeten ligt toch aan de andere kant van de landtong waar het Coast Path omheen loopt. Dus lopen we dat stuk ook nog maar. Mijn voeten doen wel pijn maar morgen gaan we weer wandelen en blaren heb ik toch al dus dan kunnen we beter nog even door bikkelen zodat we morgen minder ver hoeven. Uiteraard gaat het meteen weer omhoog met her en der traptreden die zijn ontstaan door de voetgangers die ons voor zijn gegaan. Eenmaal boven is er wel een bankje maar besluiten we door te lopen want de klim was niet erg stijl en nu mogen we even rustig rechtdoor lopen dus dat is wel te doen. Dan komen we bij de dip die we van ver al aan hadden zien komen en moeten we stijl omlaag en vervolgens weer stijl omhoog. Beide kanten zijn compleet voorzien van traptreden en dat is maar goed ook want het is een stuk steiler dan we verwacht hadden. Wanneer we weer boven zijn rusten we weer even uit op een bankje voor we verder gaan met het laatste stuk van de route van vandaag.
Na onze korte pauze lopen we op een stuk dat eerst redelijk gelijk blijft en even later langzaam omlaag begint te gaan. Uiteindelijk komen we dan uit bij Winspit Quarry, dit is het eindpunt van de route van vandaag. Maar ondanks dat dit het eindpunt is zijn we er nog niet. We moeten namelijk nog in het dorp zien te komen. Dus gaan we vanaf de mijn landinwaarts richting het dorp. Vlak bij het dorp moeten we eerst nog even door een wei met koeien en dan komen we uiteindelijk in het dorp terecht. Hier komen we eerst langs de pub maar die lopen we nu nog even voorbij. We moeten namelijk nog inchecken en daar zijn we eigenlijk al te laat voor. We hadden vooraf willen bellen dat we het niet gingen halen maar in the middle of nowhere was geen bereik en toen we dichter bij het dorp kwamen kregen we ook geen bereik want dat blijkt dit dorp niet te hebben. Gelukkig kunnen we toch nog inchecken en na een welverdiende douche gaan we terug naar de pub voor pasties en iets te drinken.
Het eerste stuk is een zeer relaxte wandeling langs de promenade van Weymouth. Hier stonden gisteren meer dan 100 Porsches opgesteld. Blijkbaar heeft de Engelse Porsche club een weekend in Weymouth.
Na de pauze komen me een groot aantal renners tegemoet. Blijkbaar is er vandaag een of andere wedstrijd die voor een deel over het Coast Path gaat. Ik geef ze zo veel mogelijk voorrang. Het is geen pretje om met deze warmte heuvel op en heuvel af te moeten rennen.
Dan komt er, als ik aan de hoogste beklimming van vandaag bezig ben, ineens een heel wolkenfront vanaf de zee het land op rollen. Ik loop daar nog boven. Maar als ik later afdaal, kom ik er midden in terecht.
Ik loop hier boven over de krijtrotsen. Ik ga nog een paar keer steil omlaag en omhoog. De renners blijven komen. Dan zie ik, heel vaag door de wolken heen, Durdle Door. Ik probeer er foto’s van te maken, maar dat lukt niet al te best. Dan maar verder.
Na nog een beklimming en afdaling heb ik dan toch eindelijk een goed zicht op Durdle Door. Ik had me geen zorgen hoeven maken, het moet wel heel erg mistig zijn, wil je Durdle Door niet kunnen zien.
Maar ik heb een paar leuke foto’s en loop gauw verder, tussen al het toeristen geweld door. Dat gaat door tot in Lulworth Cove. Daar is een mega parkeerplaats en van daaruit zie je alle toeristen de berg op zwoegen…
Ik draai snel af naar West Lulworth, een minuut of 10 landinwaarts. Daar hebben we vanacht een B&B en daar heb ik bij de Castle Inn met Lise afgesproken. West Lulworth is een klein gehucht waar bijna alle gebouwen een strooien dak hebben. Zelfs het bushokje heeft een strooien dak…
Als Lise aankomt, drinken we samen nog iets en dan gaan we met de auto naar het parkeer terrein bij Durdle Door en lopen daar nog een keer naar toe. Het zou zonde zijn als Lise zo dichtbij is en dit dan niet te zien kreeg.
Het gaat meteen helemaal omhoog de heuvel op. Hier loop ik door een surrealistisch landschap van rotsen die her en der neergegooid lijken te zijn. Hier zijn in het verleden veel rotsen en stenen ‘geoogst’ voor allerlei bouw projecten.
Over de westelijke klif loop ik naar het meest zuidelijke puntje van het eiland, Portland Bill. Hier staan een drietal vuurtorens. Het gaat langzaam bergaf en het landschap veranderd. Ik kom langs bebouwing en enkele verdwaalde velden.
Via de oostelijke kant loop ik terug. Hier gaat het voornamelijk onder langs de kliffen. Tot het laatste stukje dan ga ik toch weer helemaal ophoog. Er staan hier heel veel vlinderstruiken. Helaas zijn er relatief weinig vlinders te zien.
Langs de gevangenis gaat het richting de haven. De gevangenis hier, Verne Prison, heeft een ‘aardig’ record op zijn naam staan. In december 1955 ontsnapte John Patrick Hannan via aan elkaar geknoopte lakens (hoe verzin je het) uit deze gevangenis en hij is tot op de dag van vandaag niet opnieuw opgepakt. Daarmee is hij de langst voortvluchtige gevangene ooit.
Als mijn rondje erop zit, loop ik weer van het eiland af via de route die ik gisteren ook gelopen heb (maar dan de andere kant op). Bij Billy Winters is het weer tijd voor een pauze. Nu met een pintje op het terras langs het water.
Veel rotsen vandaag, het hele eiland is rots en er wordt ook rots uit mijnen gehaald. En dat allemaal omdat ooit iemand zei 
Wanneer ik vertrek uit Abbotsbury, kom ik nog langs Tithe Barn. Deze is gebouwd in 1390 en was vroeger 84 meter lang en daarmee de langste schuur met een strooien dak in Engeland. Het is maar dat je het weet.
Na verloop van tijd kom ik bij The Fleet. 
Zo ongeveer halverwege dit stuk kom ik bij het Moonfleet Manor Hotel. Tot die tijd voel ik me helemaal Remy, vanaf de Swannery tot aan Moonfleet Manor ben ik niemand tegen gekomen en heb ik ook niemand gezien. Lekker rustig.
Tijdens het tweede gedeelte van mijn wandeling langs The Fleet zie ik weer meer mensen. Dit stuk is duidelijk populairder. Er is hier ook meer beschaving, vakantieparken en militaire terreinen.
Na het tweede en laatste caravanpark gaat het Coast Path een tijdje door de struiken. Even later volgt een minder stukje langs een hek van een militair training kamp.
Uiteindelijk kom ik bij Ferry Bridge. Hier gaat het Coast Path twee kanten op, naar Weymouth (daar ga ik morgen heen) en naar Portland (daar loop ik vandaag naar toe). De route naar Portland is even stug doorlopen, vlak langs de drukke weg naar het eiland.
Het Coast Path maakt een rondje over Portland Island. Dat betekent dat er na de ‘oversteek’ naar het eiland ergens een splitsing is. Uiteraard ben ik weer te veel met andere dingen bezig en loop ik in eerste instantie de verkeerde kant op. Gelukkig ontdek ik dit snel genoeg en vind ik mijn weg naar het stuk van het Coast Path waar ik wel moet zijn. Het helpt als je dit soort zaken verwacht…
