Datum: 20180628
Tijd: 9:20 – 15:45 uur
Afstand: 24,3 km
Overnachting: The Sloop Inn, Bantham
Wandeling
De start van vandaag is makkelijk, een lang en breed graspad boven over de kliffen. Aangezien de farm waar ik vannacht was hoog lag, hoef ik niet eens omhoog te lopen. Het uitzicht is weer eens geweldig, naar alle kanten.
Onderweg kom ik de vader van de farmer nog tegen. Die is 82 jaar en rijdt met zijn Jeep een inspectierondje. We babbelen even, hij wil alles weten, en daarna gaat het weer verder.
Na een aantal kilometer relaxt wandelen, neem ik een alternatief van het Coast Path zodat ik langs de kerk van Sint Peter de Arme Visser kom. Zoals altijd is er een prijs voor deze omweg. Het gaat meteen steil omlaag en later zal ik ook weer omhoog moeten, het Coast Path blijft op gelijke hoogte relaxt doorgaan.
Maar dat maakt niet zo veel uit, een beetje ruiger gebied is ook wel weer leuk.
De kerk van Sint Peter de Arme Visser is gebouwd in 1226 en is niet meer helemaal compleet (er mist een stuk van het dak). Toch worden hier ’s zomers nog diensten gehouden. Uiteraard mag de traditionele dooie akker rondom de kerk niet ontbreken. Een paar graven zijn achter een hek geplaatst, daar liggen waarschijnlijk de echt gevaarlijke dooien…
Het brede graspad waar ik nu weer terug op ben gekomen, veranderd langzaam en wordt smaller. Ook komen er weer meer hekjes waar ik door moet en op een gegeven moment gaat het weer door weilanden en velden. Eén van die velden is wel erg leuk, een heel veld vol koren (kniehoog) met precies een smal pad er dwars doorheen. Dat ziet wel leuk uit.
Ik denk dat je hier wel enkele leuke graancirkels kunt maken.
Tja, en toen stond ik voor de Erm, een rivier waar ik overheen moest. In principe kun je deze rivier doorwaden één uur voor en één uur na eb. Dat was vandaag precies om 1 uur en ik was even over 12 uur daar. Mooi op tijd dus.
Ik had me van te voren eigenlijk voorgenomen om gewoon het alternatief te kiezen, een taxi helemaal rondom (zo’n 24 kilometer). Omdat ik wel gezien wilde hebben waar ik over zou kunnen steken, ben ik naar het water gelopen om te kijken hoe het er daar uitzag.
Ter plekke besloot ik om de gok en mijn leven te wagen en er toch doorheen te lopen. Waar andere wandelaars gefaald hadden, zou ik zegevieren. Dus strippen tot op de onderbroek, alles in de rugzak proppen en op blote voeten het water in. Ik voelde de stroming onmiddellijk aan me trekken en kon me met veel moeite staande houden. Stapje voor stapje ging het naar de andere kant de wild stromende rivier over. Het water stond me tot aan de borst en ik kon met veel moeite mijn spullen droog boven mijn hoofd houden. Onder mijn voeten voelde ik messcherpe stenen die mijn voetzolen vernielden. Waar was ik aan begonnen…
Zo zal het ongeveer klinken als ik ooit een boek schrijf. In werkelijkheid heb ik mijn broek opgestroopt, mijn sokken en schoenen uitgedaan en ben ik blootsvoets over kiezels de rivier overgestoken. Of in ieder geval wat er op dat moment van de rivier over was. Dat kwam nog niet eens tot mijn knieën…
Aan de andere kant gekomen, was het tijd voor een kleine pauze. Al was het maar om mijn voeten in de zon te laten drogen voordat ik mijn sokken en schoenen weer aandeed.
Na de Erm ging het naar de volgende rivier, de Avon. De route werd op dit gedeelte, tussen de twee rivieren in, een stuk zwaarder. Het ging weer flink op en neer en af en toe wel heel erg steil. Wel werd dit beloond met nog geweldigere uitzichten dan ik vanmorgen al had. Veel omhoog en omlaag betekent meestal ook een veel ruigere kust en dat geeft mooie uitzichten.
Het resultaat van al dat geklim is dat ik het wel heel erg warm begin te krijgen. Gelukkig kom ik op een gegeven moment in Bigbury on Sea en bij de eerste gelegenheid stop ik voor een pint Guinness. Dat is bij The Waterfront, hier hebben ze Guinness Extra Cold, dat komt goed uit. Die kan ik nu wel gebruiken.
Na deze welverdiende verkoeling, begin ik aan het laatste stuk van vandaag, naar de Avon. Ik loop hogerop langs de riviermonding en kijk daar van boven op neer. Dat ziet er ook weer mooi uit.
Bij de plek aangekomen waar de ferry zou moeten zijn, ben ik even aan het zoeken. Je moet de veerman middels zwaaien duidelijk maken dat je naar de overkant wil. Maar dan moet je wel weten waar je moet gaan staan zwaaien. Na enig op en neer geloop (er staat hier op diverse plekken wel water en dat komt langzaam hoger omdat het vloed aan het worden is), zie ik aan de andere kant iemand die met een boot bezig is. Dat blijkt de veerman te zijn en hij instrueert me om naar een andere plek te gaan. Ik begrijp niet helemaal welke plek en hij roept dat ik maar gewoon moet kijken waar de ferry naar toe gaat.
Ik weet ongeveer waar ik moet zijn en loop daar met een omweg naar toe (ik moet kijken waar het water nog ondiep genoeg is zodat ik er doorheen kan zonder dat mijn schoenen ‘overlopen’). Intussen is het water alweer enkele centimeters gestegen, maar ik vind mijn weg en nadat de passagiers uit de ferry zijn, kan ik erin.
Terwijl we een praatje maken, brengt de veerman me naar de overkant. Daar hoef ik nog maar een klein stukje omhoog het dorp in te lopen om de Sloop Inn te vinden.
Weer
Het was vandaag weer heel warm, de hele dag volle zon. Gelukkig was er ook vandaag een flinke bries, deze keer vanuit land.
Songtekst van de dag
Toen ik vanmorgen aan het makkelijke stuk van de wandeling bezig was, realiseerde ik me hoe bevoorrecht ik ben dat ik dit kan en mag doen. Ook bedacht ik me dat ik na zo’n 6 weken iedereen wel een beetje mis, Ada, Gerben, Sandy, Lise, de rest van de familie, buren, vrienden en bekenden, collega’s en in het algemeen de Limburgers waartussen ik opgegroeid ben.
Vandaar vandaag een nummer van Pink Floyd, Wish You Were Here (maar niet allemaal tegelijk a.u.b. 🙂 ).
So, so you think you can tell Heaven from Hell, blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk-on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We’re just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.
Wish you were here.
