Datum: 20180625
Tijd: 9:20 – 16:25 uur
Afstand: 30,6 km
Overnachting: The Imperial, Plymouth
Wandeling
Vandaag wordt het een lange etappe. Helemaal naar Plymouth en dan nog een stuk door de stad om bij het hotel te komen. Het is wel een voornamelijk vlak stuk.
De eigenaar van het hotel verteld me een afkorting. Ik kan van het hotel sneller naar het Coast Path dan terug te lopen waar ik vandaan kwam. Dan mis ik echter een stuk van het pad. Daar komt nog bij dat ik toch door Crafthole wil lopen om mijn water voorraad aan te vullen bij de plaatselijke winkel.
Nadat ik dat gedaan heb, gaat het nog een stuk omlaag en dan ben ik alweer op het pad.
Het eerste stuk gaat langs een golf baan, er zijn zowaar al een paar mensen aan het golfen op de maandagmorgen. Ik maak een praatje met één van hen. Hij snapt niet dat wij niet meedoen aan het WK. Ik snap niet waar hij het over heeft 🙂
Dan wordt het spannend, ik ga door de firing range, een militair oefenterrein. Er hangen geen rode vlaggen, dus het zal wel goed zijn, hoop ik. Dit is wel veel beter dan het alternatief, een kilometer of twee langs een redelijk drukke weg zonder voetpad erlangs. Ik loop langs de schietterreinen en kom daarna uit bij Tregantle Fort. Dit is een van de vele forten die gebouwd zijn rond 1860 om marine bases te verdedigen tegen een Franse aanval (die er nooit gekomen is).
Dan gaat het richting Rame Head, een landtong die ik al een tijdje zie liggen. Daar aangekomen neem ik wel de moeite om even naar boven te lopen, naar de kapel van St. Michael de Aartsengel die op Rame Head staat. De kapel staat er al zo’n 600 jaar, hoewel de huidige versie in 1882 gerenoveerd is.
Boven aangekomen zie ik dat er pony’s rondlopen. Sterker nog, de pony’s hebben de kapel ingepikt als beschuttingsplek. De kapel is dus een soort van pony stal geworden…
Afgezien daarvan is het uitzicht vanaf hier zeker de moeite waard. Het is gelukkig helder weer en naar het westen kan The Lizard zien liggen.
Verder naar Penlee Point. Ook hier is weer een kapel of grotto te bewonderen. Hiervoor moet ik een stukje naar beneden. Het is de kapel / grotto van koningin Adelaide. Oorspronkelijk een 18de eeuwse uitkijkpost, is de kapel / grotto zo gemaakt en genoemd nadat Adelaide, een Duitse princes en vrouw van de hertog van Clarence, er een bezoek aan gebracht had.
Na Penlee Point volgt een wat langere boswandeling naar Plymouth, via Cawsand en Kingsand. Ik kom onder andere een echte nep ruine tegen, gebouwd als vervanging van een navigatie obelisk. Op het eind kom ik nog door oude tuinen met een eigen oranjerie.
Dan is het weer tijd voor een ferry. Als ik aankom, ligt de ferry al klaar. Dus snel aan boord. Aan de andere kant aangekomen, ben ik niet helemaal waar ik verwachte te zijn. Volgens mijn gegevens had de ferry me een stuk verder af moeten zetten. Geen nood, dan loop ik daar gewoon naar toe en vervolg dan de route. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen om tot de conclusie te komen dat ik daarna hetzelfde stuk terug kan lopen omdat dat de route is…
Er lag inderdaad ook een ferry op de plek waar ik het verwachte. Waarschijnlijk heb ik in mijn haast niet goed genoeg gekeken en de verkeerde ferry gepakt. Nou ja, dat extra stukje kan er wel bij vandaag.
Het eerste stuk na de ferry is wel aardig, daarna wordt het een beetje langdradig. Uiteindelijk kom ik bij de Smeaton’s Tower aan. Vanaf hier wijk ik van het Coast Path af en ga ik richting hotel. Dat is snel genoeg gevonden en gelukkig is er een bar zodat ik een pintje kan drinken. Dat heb ik wel verdiend na meer dan 30 kilometer gelopen te hebben.
Na het douchen ga in naar de Barbican, het uitgaanscentrum rondom de oorspronkelijke haven van Plymouth. Hier vind ik, op aanwijzingen van de hotel eigenaresse, de Blues Bar. Lekker eten en een pintje drinken onder het genot van goede muziek. Morgenavond hebben ze live muziek en ik heb morgen een rustdag hier. Dat komt goed uit.
Weer
Alweer de hele dag zon en behoorlijk warm. Een briesje vanuit zee, maar dat kreeg ik maar af en toe mee.
Songtekst van de dag
Goede muziek tijdens het eten vanavond bij de Blues Bar. Daarom een blues nummer als songtekst van de dag, A Million Miles Away van de veel te vroeg gestorven Rory Gallagher. De tekst is zelfs wel een beetje toepasselijk…
This hotel bar is full of people, the piano man is really laying it down
The old bartender is a high as a steeple, so why tonight should I wear a frown? (Yes, I’m a…)
Million miles away, I’m a million miles away
I’m sailing like a driftwood on a windy bay
Why ask how I feel how does it look to you?
I feel hook, line and sinker, I lost my captain and my crew
I’m standing on the landing, there’s no one there but me
That’s where you’ll find me, looking out on the deep blue sea
This hotel bar is full of people, the piano man is really laying it down
The old bartender is a high as steeple, so why tonight should I wear a frown?
The joint is jumping all around me and my mood is really not in style
Right now the blues want to surround me but I’ll break out after a while
Well, I’m a million miles away, I’m a million miles away
I’m sailing like a driftwood on a windy bay
Why ask how I feel, well, how does it look to you?
I feel hook line and sinker, I lost my captain and my crew
I’m standing on the landing and there’s no one there but me
That’s where you’ll find me, looking out on the deep blue see
There’s a song on the lips of everybody, there’s a smile all around the room
There’s conversation overflowing, so why must I sit here in the gloom?
This hotel bar lost all its people, the piano man has caught the last bus home
The old bartender is asleep in the corner, so why must I still be here, I don’t know
Well, I’m a million miles away, I’m a million miles away
I’m sailing like a driftwood on a windy bay
