Datum: 20180521
Tijd: 9:25 – 14:20 uur
Afstand: 22,8 km
Overnachting: Instow Barton B&B, Instow
Wandeling
Vandaag staat er een redelijk makkelijke route op stapel. Het aantal kilometers is niet zo heel veel, maar veel belangrijker is dat de complete route vlak is. Dat wordt dus meters maken.
Na Braunton gaat het via een fietspad / wandelpad richting Barnstaple. Op het eerste stuk kom ik eerst langs een natuurgebied en daarna langs een legerbasis. De route volgt een oude spoorlijn en de rivier, de Taw, tot aan Barnstaple. Op dit stuk kom ik een behoorlijk aantal andere wandelaars tegen en ook de nodige fietsers.
In Barnstaple kijk ik even rond en neem een korte pauze voor een kop koffie. Het museum, dat blijkbaar de moeite van een bezoek waard is, is vanwege een verbouwing gesloten.
Bij het verlaten van Barnstaple, is er de mogelijkheid om een alternatieve route te nemen om niet langs de drukke weg te hoeven lopen. Dit alternatief gaat echter langs een soort van hele grote bouwput en lijkt me niet echt beter. Ik volg dus gewoon de standaard route. Het stuk langs de drukke weg valt wel mee en is maar heel kort.
Daarna gaat het via de Tarka Trail verder, alweer langs de rivier de Taw, alleen nu aan de andere kant en de andere richting op. Dit stuk is zo mogelijk nog rechter dan de eerste etappe van vandaag. Het is ook een vrij saai stuk. Ik kan wel goed zien waar ik vanmorgen gelopen heb (aan de andere kant van de rivier). Halverwege kom ik langs een omgebouwd treinstation, Fremington Station. Daar zit nu een theehuis in. Helaas geen pintje dus…
Op de Tarka Trail zijn er ook de nodige andere wandelaars, maar nog veel meer fietsers.
Een stukje voor Instow gaat het meer richting de rivier door een duinachtig landschap en velden. Dat veranderd in een meer industrieel gebied, maar dan wel afgedankt. Via een cricket veld bereik ik daarna Instow. Ik ben daar rond 14:20 uur, iets minder dan 5 uur voor een stuk van iets meer dan 20 kilometer, inclusief een pauze. Dat is min of meer mijn normale tempo.
Hoewel de route van vandaag niet uitblonk met betrekking tot uitzichten of andere bezienswaardigheden, was het toch een goede route om te lopen. Het ging voornamelijk over asfalt (fietspad), afgezien van het laatste stukje. Vooral de afwezigheid van enig hoogte verschil werd door mijn knieën zeer gewaardeerd.
De ‘zwaarste’ klim van vandaag was naar de B&B, dat is ook te zien in de hoogte grafiek van vandaag hieronder (let wel op de schaal).
Uiteindelijk heb ik vandaag zo’n 22 kilometer gelopen om hemelsbreed een stuk van 6 kilometer te overbruggen (over de Taw).
Weer
Het was lekker wandelweer vandaag. Voornamelijk bewolkt, maar een lekker temperatuurtje. Wel viel me op dat ik vandaag het briesje vanuit de zee miste. De afgelopen dagen was dat ongemerkt constant aanwezig. Vandaag pas op het allerlaatste stuk bij Instow.
Songtekst van de dag
Omdat ik vandaag eigenlijk alleen maar langs de rivier gelopen heb, komt de songtekst van vandaag van Bruce Springsteen, The River:
I come from down in the valley
where mister when you’re young
They bring you up to do like your daddy done
Me and Mary we met in high school
when she was just seventeen
We’d ride out of this valley down to where the fields were green
We’d go down to the river
And into the river we’d dive
Oh down to the river we’d ride
Then I got Mary pregnant
and man that was all she wrote
And for my nineteenth birthday I got a union card and a wedding coat
We went down to the courthouse
and the judge put it all to rest
No wedding day smiles no walk down the aisle
No flowers no wedding dress
That night we went down to the river
And into the river we’d dive
Oh down to the river we did ride
I got a job working construction for the Johnstown Company
But lately there ain’t been much work on account of the economy
Now all them things that seemed so important
Well mister they vanished right into the air
Now I just act like I don’t remember
Mary acts like she don’t care
But I remember us riding in my brother’s car
Her body tan and wet down at the reservoir
At night on them banks I’d lie awake
And pull her close just to feel each breath she’d take
Now those memories come back to haunt me
they haunt me like a curse
Is a dream a lie if it don’t come true
Or is it something worse
that sends me down to the river
though I know the river is dry
That sends me down to the river tonight
Down to the river
my baby and I
Oh down to the river we ride
Voor het eerste stuk van vandaag, kies ik voor het strand bij Woolacombe, zo’n 3 kilometer. Het officiële Coast Path loopt net iets hoger. Na het strand gaat het dan toch omhoog terug naar het pad, dit valt wel mee. Er volgt een lekkere relaxte wandeling naar Baggy Point en dan naar Croyde. Vooral tussen Baggy Point en Croyde is het erg druk met wandelaars, vooral tegenliggers. Is Baggy Point erg populair of komt het omdat het zondag is? Of allebei?
In Croyde, net voor het strand is het tijd voor een pauze en een pintje bij The Beach Cafe.
Na het strand van Croyde, gaat het langs de kust richting Saunton. Na een kleine stijging, volgt een zeer relaxt pad langs de heuvel met uitzicht op het strand van Saunton. Om de weg in Saunton te vermijden (en daarmee ook de strandtentjes, ik heb toch al een pint gehad), neem ik de alternatieve route van het Coast Path. Dat levert me meteen weer een flinke stijging op en later uiteraard de bijbehorende daling. In de hoogte grafiek hieronder, is dit de laatste spike…
October 25th 2016: The Coast Path is temporarily diverted on Horsey Island south of Braunton (Grid Ref: SS 470 330) due to the sea eroding a large hole in the path making it unsafe. As a result the path is closed and diversion is in place following the toll road (public footpath).
Na alles ingepakt te hebben en een goed ontbijt, staat de 4de etappe van het South West Coast Path op stapel.
Tot aan Ilfracombe is het goed te doen, niet te veel klimmen en wel fantastische uitzichten. Het gaat onder andere dwars over een camping heen. Ook is in dit eerste stuk geen gebrek aan mogelijkheden om iets te drinken (of te eten).
Ilfracombe is erg toeristisch. Toch vind ik een rustig terras (aan de achterkant van het restaurant) met een mooi uitzicht op zee.
Na Ilfracombe gaat het over Torrs Walk, een behoorlijke klim.
Het stuk na Ilfracombe is weer behoorlijk zwaar. Niet vanwege de hoogte, maar vanwege de vele daling en stijgingen. Gewoon een kwestie van stug doorgaan. Uiteindelijk kom ik bij Morte Point aan, een rotsformatie die in de zee steekt. Van hieruit zijn de stranden van Woolacombe goed te zien. Het is het nog maar een stukje naar Woolacombe. Dat stukje tikt echter nog flink aan omdat het nog even steil omhoog gaat voordat ik op de weg ben en daarna weer flink omlaag.
Aan het eind wacht echter de Red Barn Inn (heel erg rood) waar ze een mooie selectie bieren hebben…
Het was vandaag wederom geweldig weer, zonnig en soms zelfs een beetje te warm. Zo’n beetje hetzelfde als gisteren, alleen iets warmer. Geen jas nodig vandaag.
Vandaag begint goed, ik spaar me de eerste klim uit door met de 
Daarna gaat het over een wandelpad langs de heuvels en langs de zee. Hier zijn een heleboel wandelaars. Maar dat wordt gaande weg minder. Na verloop van tijd kom ik bij de Valley of Rocks aan. Hier ga ik naar boven om van het uitzicht te genieten. Dan verder langs Lee Abbey. Het pad loopt nu over een weg, maar er is een alternatieve route de meer de kust volgt en door de weilanden gaat. Uiteraard kies ik hiervoor.
Beneden aangekomen, staat er een wegwijzer die de richting aangeeft naar America, Russia, Iceland en New Zealand. Hier kom ik de drie wandelaars weer tegen en we maken een praatje en de nodige grappen over de wegwijzer. Daarna ga ik weer verder, zij hebben een iets langzamer tempo. Later zal ik de drie musketiers nog vaker tegenkomen.
Na een hele tijd kom ik bij Heddon Valley aan. Hier loop ik eerste naar Heddon Beach. Hier staat nog een lime kiln (kalkoven) uit vroeger tijden. Als ik weer terug op het pad ben, kom de drie musketiers weer tegen, ze zitten te rusten op een bankje. We maken weer een praatje en daarna loop ik verder naar de Hunter’s Inn. Ik volg het riviertje, de Heddon, en na een kleine omleiding (het pad naar de herberg is afgesloten omdat er een joekel van een boom omgevallen of omgezaagd is) kom ik bij mijn rustplaats aan.
Uiteindelijk gaat het weer helemaal naar beneden. Daar steek ik een beekje over en daarna gaat het, zoals gebruikelijk, weer heel steil omhoog, naar Great Hangman deze keer. Het steile stuk duurt gelukkig niet al te lang en de rest van de stijging naar Great Hangman gaat een stuk geleidelijker. Great Hangman is de hoogste zee klif van Engeland en dus ook het hoogste punt van het South West Coast Path (318m).
De afdaling is behoorlijk zwaar. Ik voel mijn linker knie protesteren. Uiteindelijk komen we echter allemaal onder in Combe Martin aan. Snel naar de B&B voor een douche en daarna het dorp in om iets te eten.
Vandaag ben ik iets later gestart omdat er pas vanaf 9:00 uur ontbijt was. Na in de plaatselijke haven winkel mijn water voorraad bijgevuld te hebben, begon etappe twee van het South West Coast Path.
Worthy Toll House, een mooi vormgegeven tol huisje dat nog erg goed geconserveerd gebleven is.
Culbone Church, een van de kleinste kerken in Engeland (10,5 x 3.6 meter) waar nog regelmatig diensten gehouden worden. Rondom de kerk is een oude dooie akker. Ziet er weer geweldig uit.
Sugerloaf hill, een klein uitstapje met een heel mooi uitzicht. Hier houd ik even pauze om iets te eten en te drinken en om van het uitzicht te genieten.
Rododendrons, bij de gele brem voegt zich op een gegeven moment de paarse Rododendron. Niet af en toe een struikje, nee hele berg hellingen vol. Een geweldig gezicht al die kleuren.
Foreland, hier bij Devon’s meest noordelijke punt is er een vuurtoren (nou ja toren, meer een baken) en daar loop ik naar toe. Ook is er even verder de mogelijkheid om naar de top van de heuvel te lopen. Van hieruit is er een geweldig uitzicht alle kanten op.
Daarna terug naar het begin van het pad. Hier vraag ik een andere wandelaar of hij een foto wil maken van mij en het beeldhouwwerk. Dat is min of meer verplicht als je het South West Coast Path loopt 🙂
Eenmaal op het pad terug, gaat het nog een klein stukje verder omhoog naar het North Hill Viewpoint. Hier heb ik een mooi uitzicht. Alleen jammer van de bewolking.
Boven aangekomen, tref ik een Deense die aandachtig zit te luisteren. Ze maakt opnamen van de getijden en is op zoek naar het beste punt om dat te doen. We babbelen even en nadat ik een stukje verder bij de echte rotspunt ben geweest, ga ik via een zeer steil en smal pad tussen de struiken door naar beneden. Het pad is zo smal en overgroeit dat ik regelmatig twijfel of er wel een pad is. Maar telkens dient zich weer een route aan als ik doorloop.
Uiteindelijk kom ik weer op het South West Coast Path terecht. Nu volgt een relaxt stukje langs een klein riviertje. Bij Bossington ga ik daar overheen en is het tijd voor een pauze in de beroemde 
Omdat ik ruim op tijd in Bossington ben, besluit ik om een extra rondje te lopen het binnenland in naar Allerford en Selworthy. Dit is ook een erg mooie route met leuke uitzichten op de heuvels in dit gebied. Beide dorpjes zijn erg klein en pittoresk met een aantal leuke cottages. In Selworthy loop ik naar de kerk met daarbij een hele oude dooie akker. De meeste grafstenen zijn niet of nauwelijks meer leesbaar.
Aan de rand van Bossington, bij Bossington Farm, koop ik langs de weg een fles natuurlijke appelsap. Mijn water begint namelijk op te raken en natuurlijk appelsap lijkt me ook wel lekker. Dat is het ook en de volgende kilometers drink ik de fles leeg.
Die volgende kilometers gaan door de Marsch, een gebied dat regelmatig bij hoge vloed onder water komt te staan. Dit is eigenlijk een saai stukje. Wel staan er enkele indrukwekkende dode bomen. Uiteindelijk kom ik helemaal bij de kust en gaat het nog een stukje over zeer grove kiezel. En als ik zeer grof zeg, bedoel ik ook heel erg grof. Dat loopt niet echt prettig en ik ben blij als ik omhoog kan, de weg op.
Nog een klein stukje de weg volgen en ik kom in Porlock Weir. Ik zoek 
Nadat ik uitgecheckt heb, loop ik naar Paddington station. Dat is gelukkig maar een klein stukje lopen (met die zware tassen). Ik ben ruim op tijd bij het station. Mijn Super Off Peak ticket is pas na 10:00 uur geldig, dus de eerste trein naar Taunton laat ik voorbij gaan. Ik heb daardoor ruim de tijd om mensen te observeren op het drukke station. Reizigers variërend in toestand van relaxt tot blinde paniek.
De stoomtrein, 
In Minehead aangekomen, ga ik nog even bij het Turntable café zitten voor nog een plaatselijk bier en een kleinigheid te eten. Ze hebben hier een trein draaiplateau (vandaar de naam van het café). Helaas hebben ze het vandaag al een keer gebruikt en gaan ze nu sluiten. Toch mooi om te zien. Het is so-wie-so leuk om te zien hoe al die vrijwilligers zich inzetten voor hun spoorlijn, van de conducteur en de machinist tot de station chefs toe. Voor de meeste van hen is het niet zo maar een hobby, maar een zeer serieuze aangelegenheid.
Na deze aankomst in stijl, moet ik nog een kilometertje lopen met mijn zware tassen (ik begin het voordeel van wieltjes onder je koffer langzamerhand in te zien). In verblijf vannacht in de 
In The Old Ship Aground kan ik na een welverdiende douche lekker op het terras werken aan dit artikel met een lekker IPA erbij.
Ook daarna gaat alles soepeltjes. In Brussel moet ik een goed uur wachten. Daarna zorgt de Eurostar ervoor dat ik mooi op tijd in Londen ben (even na 14:00 uur plaatselijke tijd).
Omdat ik ruim op tijd in Londen ben, besluit ik te gaan wandelen. Het is lekker wandel weer, zonnig, droog en warm.
London staat voornamelijk in de steigers. Ik probeer zo veel mogelijk via achteraf straten te lopen en niet via de toeristische routes. Dat levert een aantal leuke plaatjes op.
