Datum: 20180517
Tijd: 10:00 – 17:50
Afstand: 24,3 km
Overnachting: The Bath Hotel, Lynmouth
Wandeling
Vandaag ben ik iets later gestart omdat er pas vanaf 9:00 uur ontbijt was. Na in de plaatselijke haven winkel mijn water voorraad bijgevuld te hebben, begon etappe twee van het South West Coast Path.
Uiteraard zijn er weer de nodige keuzes te maken. In alle gevallen neem ik de zwaarste route en ga ik naar de extra uitzichtpunten. Hier de hoogtepunten:
Worthy Toll House, een mooi vormgegeven tol huisje dat nog erg goed geconserveerd gebleven is.
De voormalige tuinen van lady Ada Lovelace. Ik heb niet alleen vanwege haar voornaam een connectie met haar, maar ook omdat ze ’s werelds eerste computer programmeur was.
Culbone Church, een van de kleinste kerken in Engeland (10,5 x 3.6 meter) waar nog regelmatig diensten gehouden worden. Rondom de kerk is een oude dooie akker. Ziet er weer geweldig uit.
Onderweg hier naartoe haal ik een ouder echtpaar in, ze zijn minstens in de 70 als het niet ouder is. Ik heb veel respect voor het feit dat ze deze route lopen. Niet alleen is het pad af en toe erg ruw, het gaat ook regelmatig erg steil omhoog. Ik zie ze later bij de kerk, dus ze zijn niet eens zo veel langzamer als ik.. Ik hoop echt dat ik op die leeftijd ook nog in staat ben om dit soort trajecten te lopen.
Watervallen, ik kom onderweg veel watervallen tegen. Meestal moet ik deze oversteken. Soms met een brug, maar meestal door er gewoon doorheen te lopen.
In het eerste stuk zijn er veel aardverschuivingen geweest. Dat gaat gepaard met de nodige omleidingen. Als ik zie hoe die vormgegeven zijn, dan krijg ik veel respect voor diegenen die het pad onderhouden en de omleidingen aanleggen.
Sugerloaf hill, een klein uitstapje met een heel mooi uitzicht. Hier houd ik even pauze om iets te eten en te drinken en om van het uitzicht te genieten.
Sister’s Fountain, een bron op de grens van Somerset en Devon. Dat betekent dat ik het hele Somerset South West Coast Path deel gelopen heb. En dat op de 2de dag 🙂
Rododendrons, bij de gele brem voegt zich op een gegeven moment de paarse Rododendron. Niet af en toe een struikje, nee hele berg hellingen vol. Een geweldig gezicht al die kleuren.
Foreland, hier bij Devon’s meest noordelijke punt is er een vuurtoren (nou ja toren, meer een baken) en daar loop ik naar toe. Ook is er even verder de mogelijkheid om naar de top van de heuvel te lopen. Van hieruit is er een geweldig uitzicht alle kanten op.
Countisbury Church, de tweede kerk vandaag en alweer met een oude dooie akker.
Weer
Het was vandaag geweldig weer, zonnig maar net niet te warm (hoewel het altijd te warm is als je bergop aan het ploeteren bent). Ik had gelukkig mijn dunne jack aangedaan, maar die heb ik ook vrij snel uitgetrokken en in mijn rugzak gestopt.
Songtekst van de dag
Vanwege de naam van de bar van het hotel, The Ancient Mariner, vandaag een songtekst van Iron Maiden, uiteraard het geweldige (en lange) Rime Of The Ancient Mariner gebaseerd op een gedicht van Samuel Taylor Coleridge (1772-1834):
Hear the rime of the Ancient Mariner
See his eye as he stops one of three
Mesmerises one of the wedding guests
Stay here and listen to the nightmares of the Sea
And the music plays on, as the bride passes by
Caught by his spell and
the Mariner tells his tale.
Driven south to the land of the snow and ice
To a place where nobody’s been
Through the snow fog flies on the albatross
Hailed in God’s name,
hoping good luck it brings.
And the ship sails on, back to the North
Through the fog and ice and
the albatross follows on
The mariner kills the bird of good omen
His shipmates cry against what he’s done
But when the fog clears, they justify him
And make themselves a part of the crime.
Sailing on and on and North across the sea
Sailing on and on and North ’till all is calm
The albatross begins with its vengeance
A terrible curse a thirst has begun
His shipmates blame bad luck on the Mariner
About his neck, the dead bird is hung.
And the curse goes on and on and on at sea
And the thirst goes on and on for them and me
“Day after day, day after day,
we stuck nor breath nor motion
As idle as a painted ship upon a painted ocean
Water, water everywhere and
all the boards did shrink
Water, water everywhere nor any drop to drink.”
There, calls the mariner
there comes a ship over the line
But how can she sail with no wind
in her sails and no tide.
See… onward she comes
Onwards she nears, out of the sun
See… she has no crew
She has no life, wait but there’s two
Death and she Life in Death,
they throw their dice for the crew
She wins the Mariner and he belongs to her now.
Then … crew one by one
They drop down dead, two hundred men
She… She, Life in Death.
She lets him live, her chosen one.
“One after one by the star dogged moon,
too quick for groan or sigh
Each turned his face with a ghastly pang
and cursed me with his eye
Four times fifty living men
(and I heard nor sigh nor groan),
With heavy thump, a lifeless lump,
they dropped down one by one.”
The curse it lives on in their eyes
The Mariner he wished he’d die
Along with the sea creatures
But they lived on, so did he.
And by the light of the moon
He prays for their beauty not doom
With heart he blesses them
God’s creatures all of them too.
Then the spell starts to break
The albatross falls from his neck
Sinks down like lead into the Sea
Then down in falls comes the rain.
Hear the groans of the long dead seamen
See them stir and they start to rise
Bodies lifted by good spirits
None of them speak
and they’re lifeless in their eyes
And revenge is still sought, penance starts again
Cast into a trance and the nightmare carries on.
Now the curse is finally lifted
And the Mariner sights his home
Spirits go from the long dead bodies
Form their own light and
the Mariner’s left alone
And then a boat came sailing towards him
It was a joy he could not believe
The Pilot’s boat, his son and the hermit
Penance of life will fall onto Him.
And the ship it sinks like lead into the sea
And the hermit shrives the mariner of his sins
The Mariner’s bound to tell of his story
To tell his tale wherever he goes
To teach God’s word by his own example
That we must love all things that God made.
And the wedding guest’s a sad and wiser man
And the tale goes on and on and on.
