Rob's South West Coast Path

Datum: 20180716

Tijd: 9:20 – 16:05 uur

Afstand: 25,9 km

Overnachting: Cafe Guest House 34, Poole

Wandeling

Tijdens het ontbijt kreeg ik een mooie kaart met twee foto’s die David zelf gemaakt had. Eén foto van het beeld dat aan het begin van het Coast Path in Minehead staat en één foto van het beeld waar we vandaag heen zouden lopen, het beeld aan het eind van het Coast Path in South Haven Point.

Na het ontbijt en afscheid genomen te hebben van onze gastheer en dame, David en Ann, ging dan toch eindelijk de laatste wandeling beginnen. Lise had nog wat last van de blaren van gisteren, maar wilde toch proberen om te wandelen.

Nadat we Worth Matravers achter ons gelaten hadden, kwamen we weer op het Coast Path bij de steengroeve bij Winspit. Na daar even rondgekeken te hebben, ging het verder waar we gisteren gebleven waren.

In principe hadden we vandaag een makkelijke route. Wel veel kilometers, maar nagenoeg geen hoogte verschillen. Eén heuvel, net na Swanage en voor de rest relaxt vlak lopen.

Het Coast Path voerde ons langs velden en ook door stukjes vegetatie. Het pad was goed te bewandelen. Toch lag het tempo wat laag. Lise deed haar best om door te zetten, maar kwam toch maar langzaam vooruit.
We kwamen langs nog meer steengroeves, een stel mijl markers en de Anvil Point vuurtoren.

Na verloop van tijd werd het tempo steeds langzamer (zonder dat Lise daar erg in had). Ik had al in de gaten dat dit het niet ging worden, maar we moesten eerst in de bewoonde wereld komen voordat ik iets kon doen.
Gelukkig kwamen we op een gegeven moment bij Durlston Castle. Hier was het tijd voor een pauze in het café en om even te bekijken hoe nu verder. Dat laatste was snel genoeg bekeken, vanuit Durlston Castle ging er een bus naar Swanage en van daaruit weer een bus naar South Haven Point.

Dus na de pauze zette ik Lise bij de bushalte neer en liep verder om het laatste stukje van mijn mega onderneming toch alleen te voltooien. Vrij snel na Durlston Castle kwam ik in Swanage. Na hier doorheen (langs) te zijn gelopen, was het tijd voor de enige echte klim van vandaag naar Ballard Point.

In de tussentijd hield ik contact met Lise via de app. Zij was intussen in Swanage gearriveerd en moest wachten op de volgende bus.

Tijdens de klim naar Ballard Point kwam ik nog een hele horde schooljeugd tegen die blijkbaar een wandel uitje hadden. Het duurde even voordat ik die voorbij was.
Eenmaal boven aangekomen, volgde weer een lekker relaxt stuk wandelen boven over de klif naar Old Harry Rocks. Die zijn wel indrukwekkend om te zien.

Vanaf Old Harry ging het langzaam omlaag om uiteindelijk op het strand terecht te komen. De laatste kilometers gingen over het strand naar South Haven Point waar Lise inmiddels op mij aan het wachten was. Na ook nog een stukje naaktstrand gepasseerd te hebben, kwam het eind beeld dan toch in zicht.

Uiteraard hebben we de nodige foto’s gemaakt met het eind beeld erbij. Helaas was er bij het eind beeld nergens iets te drinken te krijgen. Dus met de ferry en de bus naar Poole voor een welverdiende pint.

Ik heb het geschaft!

Weer

Het begin van de dag was bewolkt, lekker om te wandelen. Later kwam de zon door en werd het alsnog zonnig en behoorlijk warm.

Songtekst van de dag

Als songtekst van vandaag niet iets symbolisch omdat ik het gehaald heb, maar het deuntje dat Lise in haar hoofd had toen ze stap voor stap door ging met wandelen, Links 234 van Rammstein:

Kann man Herzen brechen
konnen Herzen sprechen
kann man Herzen qualen
kann man Herzen stehlen
Sie wollen mein Herz am rechten Fleck
doch seh ich dann nach unten weg
da schlagt es links

Konnen Herzen singen
kann ein Herz zerspringen
konnen Herzen rein sein
kann ein Herz aus Stein sein

Sie wollen mein Herz am rechten Fleck
doch seh ich dann nach unten weg
da schlagt es links
links zwo drei vier

Kann man Herzen fragen
ein Kind darunter tragen
kann man es verschenken
mit dem Herzen denken

Sie wollen mein Herz am rechten Fleck
doch seh ich dann nach unten weg
da schlagt es in der linken Brust
der Neider hat es schlecht gewußt

Links zwei drei vier

Foto’s

Datum: 20180715

Tijd: 9:40 – 18:25 uur

Afstand: 28,9 km

Overnachting: Chiltern Lodge, Worth Matravers

Wandeling

Vandaag hebben we een gast auteur en ze heeft er echt werk van gemaakt. Veel plezier met het lezen van Lise’s verhaal van vandaag!

Vandaag begon met het inpakken van de tassen. Die moeten om 09.00 uur klaar staan zodat ze voor ons naar de volgende overnacht plek gebracht kunnen worden. In de weken dat pap dat nu al iedere ochtend heeft moeten doen heeft hij voor zichzelf een systeem ontwikkeld voor het inpakken van zijn tassen. Maar omdat nu een deel van zijn bagage al in de auto ligt en een deel van mijn bagage nu in de tassen moet heb ik uiteraard het hele systeem in de war geschopt. Maar na even puzzelen zit alles netjes in de tassen en gaan we naar beneden voor het ontbijt (een echt Engels uiteraard).
Na het ontbijt lopen we eerst naar de winkel daar slaan we water en fruitrepen in want we komen vandaag waarschijnlijk helemaal niks tegen waar we iets kunnen eten of drinken. Bij het winkeltje vragen ze of we uit Scandinavië komen en als we antwoorden dat we Nederlanders zijn horen we dat de vrouw van de man achter de kassa ook Nederlands is. Zij stond naast ons en na heel kort wat woorden Nederlands gewisseld te hebben begint de wandeling van vandaag echt.

Eerst lopen we naar Lulworth Cove dit is een ronde inham die natuurlijk is ontstaan. Hier lopen we helemaal omheen. We beginnen onderlangs over een kiezelstrand, man wat is dat lomp lopen. Iets na de helft van de cove loopt er een trap naar boven die we nemen om verder boven over rond de cove te lopen.

Vrij snel nadat we Lulworth Cove achter ons hebben gelaten komen we bij een militair oefen terrein. Dit terrein is meestal gesloten maar in de weekenden (op een paar uitzonderingen na) zijn ze open en mag je er doorheen lopen. Niet lang nadat we het militaire oefen terrein zijn binnen gelopen komen we bij de eerste echte heuvel van vandaag. Bij Lulworth Cove gingen we ook al omhoog maar dat stelde niet heel veel voor, dat was voornamelijk van het strand af komen. De eerste klim is meteen een hele steile en pittige maar wanneer we naar boven zijn geklauterd staat er een mooi picknick bankje waar we even op kunnen bij komen. Terwijl we daar zitten zien we iemand in rap tempo achter ons aan komen. Wanneer hij boven is wisselen we een aantal woorden en vragen of hij ook wil zitten. Hierop antwoord hij dat dat niet nodig is want hij moet nog een heel stuk en na ons nog een fijne dag gewenst te hebben rent hij er vandoor. Pff hij kwam al heel snel omhoog waar wij net hadden geploeterd en nu rent hij ook nog gewoon door. Heel veel respect want ik doe het hem niet na vooral niet in de volle zon.

Na even uitgerust te hebben boven gaan we verder en dan gaan we eigenlijk meteen weer omlaag. Terwijl we omlaag lopen zien we verschillende militaire voertuigen staan waaronder een aantal tanks met daar rondom heen heel veel koeien in verschillende kleurtjes die van de ene kant naar de andere kant aan het lopen waren. Eenmaal beneden aangekomen konden we meteen weer omhoog en dus begonnen we aan de tweede klim van de dag. Onderweg naar boven zagen we nog wat achtergelaten koeien achter de rest aan rennen en eenmaal boven was het weer tijd om even op adem te komen. Vanaf de top van de heuvel konden we ook een kasteel zien liggen, of nou ja wat er van over was. Nadat je omhoog bent gegaan ga je meestal uiteindelijk ook weer omlaag. Daar hoefden we ook nu niet lang op te wachten want bijna meteen nadat we boven waren gekomen konden we weer omlaag maar nu bleven we ook even beneden.

Na een stuk zonder al te veel hoogte verschillen komen we bij een strand aan waar heel wat mensen op het strand liggen (nog altijd op het militair terrein). Hier hebben we de keuze om of verder over het Coast Path te lopen of om naar Tyneham te gaan. Tyneham is een spookdorpje, het is in 1943 verlaten door alle inwoners zodat het leger zich er kon voorbereiden op D-Day. Omdat het dorp nu nog altijd in militair oefen terrein ligt hebben de bewoners nooit terug kunnen keren en is het een spookdorp geworden. De kerk en het schoolgebouw zijn opgeknapt en hier zouden touchscreen borden moeten hangen met de verhalen van de vroegere bewoners. Uiteraard kiezen we ervoor om om te lopen en even in het spookdorp te gaan kijken. Wanneer we daar komen lopen we eerst even het parkeerterrein op waar iedereen die op het strand ligt geparkeerd heeft in de hoop dat daar iemand staat die drinken verkoopt. Maar we hebben pech, er staat niemand met drinken. Dus lopen we naar de oude gebouwtjes die we eerst even links hadden laten liggen. Dit zou Tyneham moeten zijn. Maar veel meer dan een boerderij met een schuur, wat stallen en een kippenhok vinden we niet. Waar die school en kerk zijn is voor ons een groot vraagteken. Na nog even rond te hebben gekeken besluiten we dat het wel een echt spookdorp moet zijn. Momenteel is het namelijk redelijk verdwenen maar als zoveel mensen toch beweren dat het hier is zal het dorp hier wel af en toe rond spoken.

Wanneer we het spookdorp achter ons laten gaat het meteen weer omhoog en daarna heel langzaam maar zeker zigzaggend omlaag. Onderweg komen we weer verschillende koeien tegen, deze keer nog maar in 2 verschillende kleuren. Uiteindelijk lopen we het militair terrein weer af en vlak daarna komen we bij Kimmeridge Bay. Hier liggen weer heel wat mensen op het strand en dus is er ook een parkeerplaats in de buurt. Hier hebben we meer geluk, iemand verkoopt niet alleen flesjes water maar ook nog ijsjes. We vullen onze watervoorraad aan en bestellen allebei een ijsje dat we vervolgens rustig op eten aan de rand van de klif boven het strand. Wanneer de ijsjes op zijn lopen we verder en gaan we nog even naar binnen bij het Marine Centre. Daar maken we kort een praatje en nadat we vertellen dat we niet op het strand komen liggen maar aan het wandelen zijn vragen ze of we nog lege waterflessen hebben die we zouden willen vullen. Om de water voorraad nog iets verder aan te vullen laten we nog twee lege flesjes die we bij hebben vullen en daarna gaan we snel weer verder.

Uiteraard gaat het meteen weer omhoog gelukkig weer met traptreden anders was het nog vervelender geweest om zo stijl omhoog te gaan. Hier is het bijna helemaal trap tot boven maar dat is niet altijd zo. Bij de vorige klimmen die we vandaag hebben gehad hadden we of geen of alleen maar op stukjes van de weg omhoog traptreden. Maar wanneer er geen officiële traptreden zijn dan zijn er vaak wel een soort traptreden uitgesleten waar mensen vaak gelopen hebben. Wanneer we boven komen blijf het weer een stukje redelijk vlak en kunnen we uitkijken over een groot deel van wat we nog moeten (ook van wat we al gehad hebben maar dat ligt achter ons dus om dat te zien moeten we ons eerst omdraaien). Omdat we er van de zijkant tegenaan kijken kunnen we al ruim op tijd zien dat we nog wel een keer omhoog en omlaag en omhoog en omlaag en omhoog en….. jullie snappen het wel.

Wanneer we bij de volgende klim aankomen zijn daar ook weer deels traptreden die we kunnen gebruiken en boven aangekomen rusten we weer even uit op een bankje. Als we weer op adem zijn gekomen lopen we weer verder, omlaag. Beneden aangekomen duurt het niet lang of we mogen weer omhoog, ook weer met deels traptreden. Wanneer we weer boven zijn hebben we een mooi uitzicht op een deel van wat we nog moeten. Maar voor we daar zijn moeten we eerst een stuk landinwaarts. We hebben de hoop dat we nu voorlopig even hoog blijven en pas weer omlaag moeten bij het stuk wat we in de verte al zien liggen. Maar helaas is niets minder waar en moeten we na een klein stukje lopen alweer stijl omlaag. Hier komen we voor het eerst weer mensen tegen na het Marine Centre. Wanneer we weer bijna beneden zijn lopen we door een wei vol met schapen. Nu zijn we vandaag al eerder schapen tegen gekomen maar deze maken toch een partij herrie. Eerst mekkeren ze een voor een en uiteindelijk allemaal samen in koor.

Nu we landinwaarts zijn gelopen kunnen we naar het dorp lopen waar we vannacht overnachten maar we kunnen ook alvast een stuk van de route van morgen lopen. Dat bespaart ons morgen heel wat kilometers en is nu niet heel ver om want het dorp waar we heen moeten ligt toch aan de andere kant van de landtong waar het Coast Path omheen loopt. Dus lopen we dat stuk ook nog maar. Mijn voeten doen wel pijn maar morgen gaan we weer wandelen en blaren heb ik toch al dus dan kunnen we beter nog even door bikkelen zodat we morgen minder ver hoeven. Uiteraard gaat het meteen weer omhoog met her en der traptreden die zijn ontstaan door de voetgangers die ons voor zijn gegaan. Eenmaal boven is er wel een bankje maar besluiten we door te lopen want de klim was niet erg stijl en nu mogen we even rustig rechtdoor lopen dus dat is wel te doen. Dan komen we bij de dip die we van ver al aan hadden zien komen en moeten we stijl omlaag en vervolgens weer stijl omhoog. Beide kanten zijn compleet voorzien van traptreden en dat is maar goed ook want het is een stuk steiler dan we verwacht hadden. Wanneer we weer boven zijn rusten we weer even uit op een bankje voor we verder gaan met het laatste stuk van de route van vandaag.

Na onze korte pauze lopen we op een stuk dat eerst redelijk gelijk blijft en even later langzaam omlaag begint te gaan. Uiteindelijk komen we dan uit bij Winspit Quarry, dit is het eindpunt van de route van vandaag. Maar ondanks dat dit het eindpunt is zijn we er nog niet. We moeten namelijk nog in het dorp zien te komen. Dus gaan we vanaf de mijn landinwaarts richting het dorp. Vlak bij het dorp moeten we eerst nog even door een wei met koeien en dan komen we uiteindelijk in het dorp terecht. Hier komen we eerst langs de pub maar die lopen we nu nog even voorbij. We moeten namelijk nog inchecken en daar zijn we eigenlijk al te laat voor. We hadden vooraf willen bellen dat we het niet gingen halen maar in the middle of nowhere was geen bereik en toen we dichter bij het dorp kwamen kregen we ook geen bereik want dat blijkt dit dorp niet te hebben. Gelukkig kunnen we toch nog inchecken en na een welverdiende douche gaan we terug naar de pub voor pasties en iets te drinken.

Weer

De hele dag is het zonnig geweest met een heldere blauwe lucht en her en der wat schapenwolkjes. Soms hadden we een lekker briesje vanuit zee maar meestal was het gewoon stug door zwoegen.

Songtekst van de dag

Vandaag zijn we heel veel omhoog gegaan, soms heel stijl en soms wat minder stijl maar bijna iedere keer met traptreden (of een natuurlijk ontstane variant daarvan). En omdat er niks fijner was dan na het omhoog ploeteren (vooral bij de stijlere heuvels) even lekker uithijgen vandaag Stairway To Heaven van Led Zeppelin want een bankje na zo’n klim voelt toch wel echt als heaven.

There’s a lady who’s sure all that glitters is gold
And she’s buying a stairway to heaven.
When she gets there she knows, if the stores are all closed
With a word she can get what she came for.
Ooh, ooh, and she’s buying a stairway to heaven.

There’s a sign on the wall but she wants to be sure
‘Cause you know sometimes words have two meanings.
In a tree by the brook, there’s a songbird who sings,
Sometimes all of our thoughts are misgiven.

Ooh, it makes me wonder,
Ooh, it makes me wonder.

There’s a feeling I get when I look to the west,
And my spirit is crying for leaving.
In my thoughts I have seen rings of smoke through the trees,
And the voices of those who stand looking.

Ooh, it makes me wonder,
Ooh, it really makes me wonder.

And it’s whispered that soon, if we all call the tune,
Then the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn for those who stand long,
And the forests will echo with laughter.

If there’s a bustle in your hedgerow, don’t be alarmed now,
It’s just a spring clean for the May queen.
Yes, there are two paths you can go by, but in the long run
There’s still time to change the road you’re on.
And it makes me wonder.

Your head is humming and it won’t go, in case you don’t know,
The piper’s calling you to join him,
Dear lady, can you hear the wind blow, and did you know
Your stairway lies on the whispering wind?

And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul.
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last.
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll.

And she’s buying a stairway to heaven.

Foto’s

Datum: 20180714

Tijd: 9:35 – 14:15 uur

Afstand: 19,5 km

Overnachting: Tewkesbury Cottage, West Lulworth

Wandeling

Het eerste stuk is een zeer relaxte wandeling langs de promenade van Weymouth. Hier stonden gisteren meer dan 100 Porsches opgesteld. Blijkbaar heeft de Engelse Porsche club een weekend in Weymouth.

Nadat ik de bebouwing verlaat wordt het ook meer heuvelachtig. Na een goeie 8 kilometer kom ik in Osmington Mills. Hier neem ik een korte pauze bij The Smugglers Inn met een koele bitter lemon.

In de tussentijd sta ik via de app in contact met Lise die onderweg is om mij straks te ontmoeten. Ze had al zeer op tijd de ferry van Calais naar Dover (twee uur eerder dan gepland) en is nu in Engeland aan het rijden met mijn auto.

Na de pauze komen me een groot aantal renners tegemoet. Blijkbaar is er vandaag een of andere wedstrijd die voor een deel over het Coast Path gaat. Ik geef ze zo veel mogelijk voorrang. Het is geen pretje om met deze warmte heuvel op en heuvel af te moeten rennen.

Dan komt er, als ik aan de hoogste beklimming van vandaag bezig ben, ineens een heel wolkenfront vanaf de zee het land op rollen. Ik loop daar nog boven. Maar als ik later afdaal, kom ik er midden in terecht.
Ik maak me enige zorgen want vandaag kom ik langs Durdle Door, dat is het bekendste plaatje van het Coast Path.

Ik loop hier boven over de krijtrotsen. Ik ga nog een paar keer steil omlaag en omhoog. De renners blijven komen. Dan zie ik, heel vaag door de wolken heen, Durdle Door. Ik probeer er foto’s van te maken, maar dat lukt niet al te best. Dan maar verder.

Na nog een beklimming en afdaling heb ik dan toch eindelijk een goed zicht op Durdle Door. Ik had me geen zorgen hoeven maken, het moet wel heel erg mistig zijn, wil je Durdle Door niet kunnen zien.
Sterker nog, het stikt hier van de toeristen. Durdle Door is nog erger dan Land’s End.

Maar ik heb een paar leuke foto’s en loop gauw verder, tussen al het toeristen geweld door. Dat gaat door tot in Lulworth Cove. Daar is een mega parkeerplaats en van daaruit zie je alle toeristen de berg op zwoegen…

Ik draai snel af naar West Lulworth, een minuut of 10 landinwaarts. Daar hebben we vanacht een B&B en daar heb ik bij de Castle Inn met Lise afgesproken. West Lulworth is een klein gehucht waar bijna alle gebouwen een strooien dak hebben. Zelfs het bushokje heeft een strooien dak…

Ik ga op het terras zitten bij de Castle Inn en wacht tot Lise arriveert. Uiteraard onder het genot van een pint.

Als Lise aankomt, drinken we samen nog iets en dan gaan we met de auto naar het parkeer terrein bij Durdle Door en lopen daar nog een keer naar toe. Het zou zonde zijn als Lise zo dichtbij is en dit dan niet te zien kreeg.

Daarna zoeken we onze B&B op en is het tijd voor een douche.

Weer

Zonnig en warm, zoals de afgelopen dagen. Alleen toen ik White Nothe opliep kwam er ineens mist opzetten vanuit zee.

Songtekst van de dag

Vandaag kwam ik eindelijk bij Durdle Door en vanwege de bewolking heb ik als songtekst gekozen voor Waiting For The Sun van The Doors:

At first flash of Eden
We race down to the sea
Standing there on freedom’s shore

Waiting for the sun
Waiting for the sun
Waiting for the sun

Can you feel it
Now that Spring has come
That it’s time to live in the scattered sun

Waiting for the sun
Waiting for the sun
Waiting for the sun.
Waiting for the sun
Waiting,, waiting,, waiting,, waiting, waiting,, waiting,, waiting,, waiting

Waiting for you to come along
Waiting for you to hear my song
Waiting for you to come along
Waiting for you to tell me what went wrong

This is the strangest life I’ve ever known
[scream]

Can you feel it
Now that Spring has come
That it’s time to live in the scattered sun.

Waiting for the sun
Waiting for the sun
Waiting for the sun
Waiting for the sun

Foto’s

Datum: 20180713

Tijd: 9:35 – 15:45 uur

Afstand: 24,5 km

Overnachting: B&B Weymouth, Weymouth

Wandeling

Vrijdag de 13^de, vandaag loop ik een rondje over Portland Island. Ik begin in Fortuneswell, waar ik overnacht heb.

Het gaat meteen helemaal omhoog de heuvel op. Hier loop ik door een surrealistisch landschap van rotsen die her en der neergegooid lijken te zijn. Hier zijn in het verleden veel rotsen en stenen ‘geoogst’ voor allerlei bouw projecten.

Over de westelijke klif loop ik naar het meest zuidelijke puntje van het eiland, Portland Bill. Hier staan een drietal vuurtorens. Het gaat langzaam bergaf en het landschap veranderd. Ik kom langs bebouwing en enkele verdwaalde velden.

Bij Portland Bill aangekomen, is het tijd voor een pauze. Koffie op het terras bij de Lobster Pot.

Via de oostelijke kant loop ik terug. Hier gaat het voornamelijk onder langs de kliffen. Tot het laatste stukje dan ga ik toch weer helemaal ophoog. Er staan hier heel veel vlinderstruiken. Helaas zijn er relatief weinig vlinders te zien.

Langs de gevangenis gaat het richting de haven. De gevangenis hier, Verne Prison, heeft een ‘aardig’ record op zijn naam staan. In december 1955 ontsnapte John Patrick Hannan via aan elkaar geknoopte lakens (hoe verzin je het) uit deze gevangenis en hij is tot op de dag van vandaag niet opnieuw opgepakt. Daarmee is hij de langst voortvluchtige gevangene ooit.

Als mijn rondje erop zit, loop ik weer van het eiland af via de route die ik gisteren ook gelopen heb (maar dan de andere kant op). Bij Billy Winters is het weer tijd voor een pauze. Nu met een pintje op het terras langs het water.

Nog een paar kilometer over vlak terrein en dan ben ik in Weymouth. Daar blijf ik vannacht.

Nog drie wandelingen te gaan…

Weer

Het begin van de dag was bewolkt, maar al snel kwam de zon door. De rest van de dag zonnig, droog en warm. Af en toe een briesje.

Songtekst van de dag

Veel rotsen vandaag, het hele eiland is rots en er wordt ook rots uit mijnen gehaald. En dat allemaal omdat ooit iemand zei Let There Be Rock, AC/DC:

In the beginning
Back in nineteen fifty five
Man didn’t know ‘bout a rock ‘n’ roll show
And all that jive
The white man had the schmaltz
The black man had the blues
No one knew what they was gonna do
But Tchaikovsky had the news
He said let there be sound
There was sound
Let there be light
There was light
Let there be drums
There was drums
Let there be guitar
There was guitar
Let there be rock

And it came to pass
That rock ‘n’ roll was born
All across the land every rockin’ band
Was blowin’ up a storm
And the guitar man got famous
The business man got rich
And in every bar there was a superstar
With a seven year itch
There was fifteen million fingers
Learnin’ how to play
And you could hear the fingers pickin’
And this is what they had to say
Let there be light
Sound
Drums
Guitar
Let there be rock

One night in the club called the shakin’ hand
There was a 42 decibel rockin’ band
And the music was good and the music was loud
And the singer turned and he said to the crowd
Let there be rock

Foto’s

Datum: 20180712

Tijd: 9:35 – 16:25 uur

Afstand: 25,3 km

Overnachting: Seventy Seven Portland, Fortuneswell

Wandeling

Wanneer ik vertrek uit Abbotsbury, kom ik nog langs Tithe Barn. Deze is gebouwd in 1390 en was vroeger 84 meter lang en daarmee de langste schuur met een strooien dak in Engeland. Het is maar dat je het weet.

Ik loop weer voorbij de Swannery en daarna gaat het meteen de heuvel op. Ik loop nu een paar kilometer door het binnenland. Over de heuvels, langs en door weilanden. Een lekker stukje wandelen.

Na verloop van tijd kom ik bij The Fleet. The Fleet is een lagune met zoet en zout water dat Chisel Beach van het vaste land scheidt. Het hele gebied is zo’n 13,5 kilometer lang.
Ik loop bijna dat hele stuk met rechts The Fleet en Chisel Beach en links weilanden en velden met bonen, graan en ander groen spul.
Ik ben blij dat de route niet over Chisel Beach loopt. Geen kiezels vandaag.

Zo ongeveer halverwege dit stuk kom ik bij het Moonfleet Manor Hotel. Tot die tijd voel ik me helemaal Remy, vanaf de Swannery tot aan Moonfleet Manor ben ik niemand tegen gekomen en heb ik ook niemand gezien. Lekker rustig.
Bij het Moonfleet Manor hotel hou ik een kleine pauze voor een kop koffie. Die blijkt hier niet echt goedkoop te zijn, £ 3,50 voor een kop koffie met een matig koekje. Maar de koffie was wel goed.

Tijdens het tweede gedeelte van mijn wandeling langs The Fleet zie ik weer meer mensen. Dit stuk is duidelijk populairder. Er is hier ook meer beschaving, vakantieparken en militaire terreinen.
Ook kom ik hier langs een racetrack voor paarderaces. Maar helaas is er vandaag niks te doen.

Na het tweede en laatste caravanpark gaat het Coast Path een tijdje door de struiken. Even later volgt een minder stukje langs een hek van een militair training kamp.

Uiteindelijk kom ik bij Ferry Bridge. Hier gaat het Coast Path twee kanten op, naar Weymouth (daar ga ik morgen heen) en naar Portland (daar loop ik vandaag naar toe). De route naar Portland is even stug doorlopen, vlak langs de drukke weg naar het eiland.

Het Coast Path maakt een rondje over Portland Island. Dat betekent dat er na de ‘oversteek’ naar het eiland ergens een splitsing is. Uiteraard ben ik weer te veel met andere dingen bezig en loop ik in eerste instantie de verkeerde kant op. Gelukkig ontdek ik dit snel genoeg en vind ik mijn weg naar het stuk van het Coast Path waar ik wel moet zijn. Het helpt als je dit soort zaken verwacht…

Bij de Cove House Inn ga ik op het terras zitten voor een paar pintjes. Het is van hier uit nog maar een stukje naar mijn B&B.

Weer

’s Morgens, tot aan Moonfleet Manor, is het voornamelijk bewolkt. Lekker om te wandelen. Daarna komt er een flauw zonnetje door en wordt het een beetje broeierig. Later komt de zon helemaal door en als ik in Portland aankom is het weer bewolkt.

Songtekst van de dag

Vandaag ben ik naar een eiland gelopen en morgen ga ik daar een rondje maken. Het is niet zo maar een eiland, maar eiland dat bestaat uit rotsen. De songtekst van vandaag is dan ook Rock Island van Jethro Tull:

Savage night on a misty island. Lights wink out in the canyon walls.
Two old boys in a stolen racer. Black rubber contrails in the unwashed halls.
And all roads out of here, seem to lead right back to the Rock Island.

I’ve gone back to Paris, London, and even riding on a jumbo to Bombay.
The long haul back holds faint attraction, but the people here know they’re o.k.
See the girl following the red balloon: walking all alone on her Rock Island.

Doesn’t everyone have their own Rock Island? Their own little patch of sand?
Where the slow waves crawl and your angels fall and you find you can hardly stand.
And just as you’re drowning, well, the tide goes down.
And you’re back on your Rock Island.

Hey there girlie with the torn dress, shaking: who was it touched you? Who was it ruined your day?
Whose footprint calling card? And what they want, stepping on your beach anyway?
I’ll be your life raft out of here, but you’d only drift right back to your Rock Island.

Hey, boy with the personal stereo: nothing `tween the ears but that hard rock sound.
Playing to your empty room, empty guitar tune, No use waiting for that C.B.S. to come around.
`Cos all roads out of here, seem to lead right back to your Rock Island.

Foto’s